Blessures, bah! Alleen het woord al doet menig hardloper rillen. Ze komen altijd op het moment dat je ze niet kunt gebruiken en duren altijd langer dan dat je zou willen. Bestond er maar een wonder middel die ze deed verdwenen, zodat je direct door kan met je dagelijkse trainingen.
Want ja, ook bij mij is het weer eens zo ver gekomen. Een blessure van welke ik vorig jaar ook al last had. Toen moest ik echt 1,5 maand stoppen met lopen, zodra ik namelijk begon te lopen verkrampte ik van de pijn, een heel klein sprintje naar de trein was al te veel.
Afgelopen donderdag liep ik van een nabij gelegen dorp naar mijn eigen stad. Ik liet mij afzetten door mijn ouders met de auto en vervolgde toen lekker, met windje mee, mijn weg weer terug. Ik had een tempo te pakken van 12,5 km/u. Elke kilometer (op 1 na) wist ik onder de 5 minuten te lopen. Ik ging hard en ik ging lekker. Na ongeveer 6,5 km. werden mijn benen moe, of was het mijn hoofd? Ik ging door. Bij de 7 km. begon mijn wel bekende grote vriendelijke spier in mijn kuit te trekken. Dat was het eerste teken. Ik had moeten stoppen. Na nog 500 meter begon ‘ie harder te trekken van: ‘ stop nou!’. Dat was een tweede signaal, die ik gewoon lekker genegeerd heb. Bij de 8 km. vond ik het mooi geweest en stopte ik met lopen. Mijn kuit was even blij, slechts 1 seconde. Want vervolgens kwam de pijn naar boven, die mij weer terug bracht naar een jaar eerder. ‘Shit!’
Een hele kilometer heb ik uitgelopen, iets wat al niet in mijn normale routine zit. Vervolgens een flinke ijsdouche erop gehouden (10 sec. hete straal, 10 sec. koude straal, 10 sec. hete straal etc.) Vervolgens flink gebalsemd met zalf die je spieren verhit. Diezelfde avond nog een tweede keer gebalsemd en voor de volgende middag meteen een afspraak gemaakt met een goede vriend, die mijn kuit even kon masseren. Daarnaast droeg ik een kous om mijn rechter been. Alles om de blessure zo snel mogelijk te laten verdwijnen.
Helaas kan ik niet stil zitten, zo stond ik vrijdag avond al bij mijn ouders hun afdansen gezellig mee te dansen op hoge hakken. Ook gisteren was ik te vinden op het terras en in de stad, dit keer op gympen, enkel doordat de pijn weer terug kwam door het dansen. Oeps!
Op dit moment gaat het beter. Ik voel al een stuk minder, af en toen nog een beetje. Ik heb besloten ook vandaag even lekker rustig te doen, aangezien er morgen weer NTC training in Amsterdam op de planning staat. Dat wordt vanmiddag nog maar wat krachttraining!
Een echte hardloper luistert naar haar lichaam, maar waarom hebben wij er dan soms zo’n moeite mee?
Als echte hardloper is luisteren naar je lichaam nog best lastig. Maar juist wij als lopers zouden beter moeten weten! Door de looppassie en loopdrang worden we gedreven en dat gaat soms toch niet de goede kant op.
Door schade en schande ben ik inmiddels wijzer geworden. Maar of ik het echt zal leren… ik denk het niet! ;-)
Je weet wat ik gezegd heb tegen je hé? Die HM komt er met de juiste aanpak!
Ow ow, wat klinkt dat bekend! Zeker die “ontkenningsfase”: “Nee, het gaat nog best!” of “Dit kan ik altijd, waarom zou ik nu ineens stoppen?” of “Niet zo miepen, je bent er bijna, het gaat net zo lekker!”
Volgens mij is het puur dat je je ergens op ingesteld hebt en je daar niet mee verder kan als je (toegeeft dat je) een blessure hebt. Maar als je logisch nadenkt en snel met een (opkomende) blessure aan de slag gaat, ben je uiteindelijk sneller weer goed aan het trainen.
Sterkte ermee, en vermijd voorlopig (net als ik) even de tempo’s…