DIARY | Opstaan & Verder Gaan

Soms houd iets je tegen om verder te gaan met waar je mee bezig was. Je verliest de macht en word gedwongen toe te geven. Even een stap terug te doen en verplicht  toekijken. Zelfs al ga je er liever mee door, eventjes kan het niet. Hoe graag je er ook tegen in gaat, met alle kracht die je hebt, het heeft even geen zin en gestaag geef je toe. Met vallen en opstaan kom je er wel weer. 

Zo werd ik vorige week vrijdag even keihard gevloerd door een venijnige blaasontsteking. En met mijn geschiedenis met dit kwaaltje, werd ik bijna een week teruggefloten naar de zijlijn. Kon ik vijf jaar terug na 1 dag antibiotica weer volop aan de bak, slaan nu de kuren niet meer direct aan en duurt het even wat langer. Inclusief meer pijn en vermoeidheid, heftigere reacties op de antibiotica en een hogere intolerantie. Maar sinds afgelopen vrijdag ben ik weer terug!

Toch besloot ik nog twee dagen rust te pakken (in de zin van wel werken, niet trainen) en stapte ik vandaag de deur uit voor een niet te intensieve run. Terwijl buiten de lucht donkergrijs kleurde, de wind met harde stoten over de weg raasde en de regen daarin met zich meebracht besloot ik toch te gaan. Ik moest. Ik zou. Hardlopen!

Terwijl ik rustig richting de polder loop, voel ik de regen in mijn gezicht. De koude lucht die langs mijn oren raast. En het gespetter van de plassen onder mijn hardloopschoenen. Met een blik op oneindig daal ik af van het viaduct de polder in. Mijn richting verandert, waardoor ik de wind nu volop van linksvoor krijg. Op de open stukken is het een gevecht tussen mij en de natuur. Door blijven lopen. Druppels die via mijn wimpers zich verder een baan leiden langs mijn wangen en vervolgens een sprongetje wagen in het diepe richting de grond.

Als ik even niet goed oplet waar ik loop, voel ik de plasjes water door mijn schoenen heen dringen. Zo naar mijn sokken, tot het mijn tenen bereikte. Heerlijk. De mensen in de auto’s die voorbij razen kijken verbaasd uit hun raampje. Waarom zou je met dit weer naar buiten gaan om te hardlopen?  Een fijn en heldhaftig gevoel overspoelt me. En vrolijk vervolg ik mijn run.

Op de stukken waar meer huizen staan valt de wind een stuk weg, het zweet breekt me uit. Vluchtig stroop ik mijn mouwen enigszins op. Maar veel nut heeft het niet. Nog geen honderd meter verder is het alweer een en al open weide en doet de wind weer haar felle intrede. Na een kwartier draai ik mij om om dezelfde weg weer terug te rennen.

De wind komt ineens van rechtsachter. De regen lijkt minder fel. Mijn kleren zitten warmer als ervoor. En mijn haar waait in mijn ogen. Ik lijk sneller te gaan dan voorheen en zet mijn pas weer  door. Tot de weg weer een bocht neemt en de wind weer fel tevoorschijn komt. De regen weer recht in mijn gezicht waait. Ik weer dankbaar ben voor mijn extra laagje kleding. Ik verhoog mijn tempo iets, voel dat natte plukken haar aan mijn gezicht plakken. Besef blij dat ik geen make up op heb. En voel dat mijn legging al aardig koud begint te worden.

Met een sprint ga ik het viaduct weer op. Ik vecht nog een laatste ronde met de wind en regen, alvorens ik mag afdalen met de wind in mijn rug. Ik glimlach als mijn horloge de vijf kilometer aantikt. Ik verander mijn pas naar tempo joggen, besef nog een keer dat ik blij ben met mijn warme outfit en loop de laatste kilometer naar huis. De warme douche heeft in tijden niet meer zo fijn gevoeld. Met een after running kick kijk ik alweer uit naar mijn volgende training.

Hardlopen, trainen en doelen behalen, we doen het met vallen en opstaan. Maar zolang je blijft opstaan komt het altijd weer goed!

Ging jij in de regen gewoon de deur uit?
Liefs, Girlontherun
Kirsten

Volg Girlontherun ook op Instagram, Facebook & Bloglovin!:)