Een run met een verrassend einde – Race verslag Eenhoornloop 2014, 5 kilometer

Met een doel voor ogen stapte ik vanochtend de fiets op richting de wielerbaan waar de Eenhoornloop van start zou gaan. Een kleine gezellige run met een onverwachte wending op het einde. Lees je mee?

Het is tien voor half twaalf in de middag. Boven ons schijnt een winters zonnetje in de lucht, het grasveld oogt groener dan ooit en met de bomen die hun laatste herfstkleuren dragen, oogt het als een vredig begin van het parcours. Het startschot klinkt en ik sprint weg. Ik heb een doel vandaag, het is een kleine run met geen mega publiek, dus het zou, kijkende naar de uitslagen van de voorgaande jaren, mogelijk moeten zijn om de top drie binnen te rennen. Met een flink pas kom ik uit het startvak. Helaas is mijn kans direct verkeken, voor mij schieten drie vrouwen vooruit, en de afstand is in de eerste honderd meters al bepaald. Dat haal ik niet meer in.

Heel even voel ik een gevoel van teleurstelling, stiekem en in alle stilte, had ik mij er toch wel een beetje op verheugd. Om nu eens voor het eerst een top 3 in te lopen, maar al gauw is die gedachte verdwenen. Want wanneer ik een blik naar achteren over mijn schouder werp, zie ik zowaar niemand. En ik mag dan misschien de vierde zijn, dat geeft toch ookal een goed gevoel.

Maar tijdens het lopen merk ik dat het niet zo fijn loopt. Mijn muziek staat hard zodat ik niet mijn eigen gehijg hoor. Na 1 kilometer trilt mijn horloge, 4:10 min/km geeft ‘ie aan. Oei, dat is mijn gewenste tempo, maar dit volhouden is haast onmogelijk. Achter mij is niemand, maar de eerstvolgende voor mij loopt ook iets van vijftien meter verderop. Ik zal het zelf moeten doen.

Bij kilometer 2 trilt mijn horloge opnieuw, deze keer op een tempo van 4:23. Al iets meer tevreden kijk ik er naar. Een hele lichte versnelling voer ik door in mijn pas en houd vervolgens dat tempo aan.

En de tijd vliegt. Het parcours is 2,5 kilometer lang, waardoor je twee keer hetzelfde rondje doet. En dat beviel mij goed. Van te voren had ik namelijk nog geen idee hoe het parcours zou gaan en door de herhaling kon ik veel beter inschatten wanneer ik mijn versnelling in moest gaan zetten. Ik heb tegen het einde nog één iemand in gehaald, maar kom niet meer in de buurt van de meiden. Met de finish in het vooruitzicht is het tijd voor de allerlaatste versnelling.

Wanneer ik de finshlijn passeer stop ik mijn horloge. En blijdschap overspoelt mijn lichaam: mijn oude PR  van 22:18 naar 21:07 verbeterd. De vlinders fladderen in mijn buik. En terwijl ik eigenlijk even moet bijkomen van het rennen, kan ik niet stoppen met lachen. Ineens stapt een mevrouw op mij af en duwt mij een briefje in de handen: ‘Ho, ja, jij mag nog niet naar huis. Je moet wachten op de prijsuitreiking, je bent derde!’. Ik kijk haar niet-begrijpend aan, ga er zelfs nog vol tegen in: ‘HUH, neehoor, ik ben vierde!’ en ze herhaalt het weer: ‘Neehoor, je bent derde.’ Ik snap er helemaal niks meer van, ik wijs in de verte : ‘Is er iemand gediskwalificeerd dan?  Er waren toch drie vrouwen voor mij?’ en ze begint te lachen: ‘Nee hoor, jij bent echt derde, er waren er maar twee!’

En ik denk dat de bovenstaande foto (van de lieve mevrouw en mij) het perfecte moment vastlegt. Mijn verwarring die zich vermengt met intense vreugde. Op deze manier derde worden, terwijl je er zelf vanaf de start al heilig van overtuigt was dat je vierde werd, is stiekem misschien nog wel veel leuker!  (Uiteindelijk blijkt dus dat ik iemand als vrouw had aangezien in alle snelheid, maar diegene was zo snel uit het zicht dat ik dat nooit nog eens kon controleren. Was achteraf een man :)

En terwijl mijn liefste vriendinnetjes niet veel later ook over de finsh komen (de één  met een super PR en de ander terwijl ze opstond met een flinke kater) zijn we alledrie helemaal happy. Iedereen heeft haar doel gehaald vandaag en dat happy gevoel is  behoorlijk aanstekelijk.

En daar sta ik dan. Zojuist werd mijn naam omgeroepen en dan moet je op dat blokje met nummer 3 gaan staan. En hoewel ik niet verlegen ben aangelegd (haha) word ik hier toch wel een beetje verlegen van. Toen mij naar mijn leeftijd gevraagd werd antwoordde ik verbaasd ’21’ waarop het antwoord volgde ‘Oké, dan heb ik ook nog een fles wijn voor je’. En natuurlijk gooide ik de ietwat onhandige opmerking eruit: ‘Dat is nou net waar ik op stond te wachten’. Achteraf bleek het rode wijn, ik ben een witdrinker, maar heb mijn vader hier veel plezier mee kunnen doen :).

De medaille werd omgehangen en mijn maatje van de atletiek, Sarah, nam plaats op nummer 2 (topper!) en op de 1 ste plaats kwam de 17-jarige (!) Jeske van der Pal, met een tijd van 19:13!! Knap hoor!

Ik heb ontzettend genoten, het weer zat mee, het parcours was leuk en het was een totaal nieuwe ervaring voor mijzelf. En dat smaakt stiekem wel naar meer! Ik train nog steeds naar een snelle 10k, maar zo een snelle 5k tussendoor geeft wel weer even een flinke boost.

Eenmaal thuis ben ik op de bank geploft en, eerlijk gezegd, ben ik er ook niet meer van af gekomen. Mijn update van trainingen verschuift dan ook even door en ook zal morgen de eerste recensie verschijnen van één van de inspirerende loopboeken! :) Voor nu: Lekker op tijd mijn bed in en morgen is er weer een dag!

Naast de Eenhoornloop, was er vandaag ook de Olympisch Stadionloop, de A4 run en  de Krollenloop. Waar & wat liep jij op deze prachtige zondag? :)

Volg Girlontherun ook op Instagram, Facebook & Bloglovin!:) 

Alle foto’s zijn gemaakt door Stefan Lofers Adema