Fisherman’s Friend Strongmanrun 12km Rotterdam 2016 verslag

Al een paar weken mocht ik mij verheugen op de Fisherman’s Friend Strongmanrun, dit jaar voor het allereerst in Rotterdam. Samen met mijn vriend startte ik zondag 1 mei 2016 aan de 12 kilometer. Met enige voorbereiding had ik een ontzettende toffe dag, eindigde ik zelfs als 2de vrouw (!!) en zit ik vandaag (inmiddels 3 dagen later) nog steeds met spierpijn achter mijn laptop. Een ietwat lang leesverslag afgewisseld met foto’s. Lees & kijk je mee naar dit toffe evenement?

(Ik had eigenlijk een vlogje willen maken, maar we waren zo vies aan het einde, dat ik vergeten ben om eerst te filmen ipv te douchen hihi!)  Enjoy!

De heenreis
‘Goh, wat hebben we toch een mazzel met dit heerlijke zonnetje’, zeg ik tegen mijn vriend die aan het rijden is. Ietwat gespannen kijk ik uit het raam. Vandaag staat voor mij mijn allereerste obstakel run ever op het programma en ik heb werkelijk geen idee wat ik kan verwachten. Met een onzeker gevoel denk ik terug aan mijn krachttrainingen van de afgelopen weken. Zou het nu werkelijk helpen? Zal ik er echt wat aan hebben? Of ga ik straks finaal onderuit? En kom ik er vandaag achter dat je niet zomaar  12 kilometer met daarin 33 obstakels trotseert.

Gelukkig heb ik Derek nog naast mij zitten, die heeft beloofd het gehele parcours bij me te blijven. En, waar al menig grapje over is gemaakt in onze vriendengroep, hij mij waar nodig over de obstakels zou gaan slingeren.

Ik betrap mijzelf op een gevoel dat ik lange tijd niet meer heb gehad: Wedstrijdkriebels. De spanning. Het onbekende. Ik hou ervan!

Op locatie
Eenmaal op het terrein staan er grote tenten, is er een DJ muziek aan het draaien en hebben we het idee op een festival beland te zijn. Ik neem de sfeer helemaal in mij op, en ik kan je zeggen: het bevalt mij wel. Het is losser dan op een loopevenement. En het publiek ook. Overal om mij heen zie ik goed getrainde lichamen, en dat is uiteraard geen straf ;) . Wel begin ik mij lichtelijk zorgen te maken, die spierbundels zien er getraind uit, kan ik dit wel?

We brengen onze tassen naar de gratis bewaakte garderobe en plegen nog een laatste zenuwplasje voor we ons naar de start begeven.

Hakken in het startvak
Mijn hartslag is hoog. Terwijl ik mijn armen heen en weer slinger kijk ik om mij heen in het startvak. Het is hier verdomd rustig. Mijn vriend staat warming-up oefeningen te doen en ik begin te twijfelen aan mijn inschrijfstrategie. De grootste meute staan in de startvakken achter ons, wij hebben enkel de competitors voor ons. Ik heb gelezen op de website dat deze mensen zich kunnen kwalificeren voor het OCR, wat geloof ik het wereldkampioenschap Obstacle Running is. Jaloers kijk ik naar ze. Dat is toch super tof? Zelf staan we in het ‘Going for the Kill’ startvak, de een-na-snelste.

Door de boxen klinkt opzwepende muziek en de deelnemers gaan helemaal los. Er wordt met modder gestoeid en een groep jongens staat vrolijk mee te hakken op de hardstyle muziek. Ik voel de energie opborrelen door al het enthousiasme. Wanneer ik om mij heen kijk, besef ik nog eens extra dat hier 78% van de deelnemers man is. Zo anders dan bij hardloopevenementen!

Nadat de competitors zijn gestart, is het nu onze beurt. Er wordt afgeteld. En op 1 klinken twee harde startschoten. Jep, er is nu echt geen weg meer terug.

Doorgaan of stoppen, geen middenweg
Derek en ik zetten hard in. Het terrein onder mijn voeten is onverhard, overal stuit ik op kuilen, stukken hout en modder. Vol goede moed beginnen we aan onze inhaalslag. Hardlopen is ons sterkste punt, onze strategie is dat we daar tijd op kunnen inhalen. We halen zigzaggend mensen in. Bewust van alle gaten in de ondergrond, loop ik heel lichtvoetig. Probeer ik zo min mogelijk grondcontact te houden. En dan stuiten we op een van de eerste obstakels. Voor en naast me springt iedereen de sloot voor ons in. Ik twijfel. Ik baal. Ik wil niet!! Ik haat zwemmen. Vooral omdat ik het gewoon echt niet kan. Maar Derek moedigt mij al aan en mijn fanatisme wint het van mijn angst. Ik plons in het ijskoude water en voel mijn hele lichaam verkrampen. Mijn longen slaan dicht en voor even lijk ik mij niet te kunnen bewegen. Ademhalen. Ademhalen. En terwijl het zuurstof langzaam weer begint binnen te komen, start ik aan mijn kikkerslag… Aangemoedigd door alle mensen om mij heen, versnel ik wat en zwem ik naast Derek mee tot aan de overkant.

Wanneer ik met moeite uit het water klim, plakken mijn shirt en tight helemaal vast aan mijn lichaam. Wat eerst een mooi technisch ondershirt van FALKE was en mijn favoriete running tight van Nike, lijkt het nu alsof ik in een zwart latex pakje aan het rennen ben. Sexy? Not!

De kou van het water, zorgt ervoor dat mijn spieren wel in brand lijken te staan. Met elke stap die ik zet, lijken ze te gloeien. Mijn voeten klappen op de grond. Mijn loopstijl lijkt werkelijk nergens op. Die overgang is echt killing, maar damn wat voelt dit goed. Langzaam verschijnt er al een eerste ‘ik voel mij onoverwinnelijk’ glimlach op mijn gezicht.

Wat volgt zijn nog meer obstakels, afgewisseld met stukken onverhard rennen. Van klimmen over hooibalen tot het oprennen tegen houten muren en eroverheen gaan. Van 200 meter heuvelop tijgeren onder prikkeldraad door tot het opklimmen van een houten wand boven het water, terwijl er ondertussen een waterval in je gezicht spuit. Het is heftig. Maar leuk!

Om de kilometer komen we wel een sloot tegen die we moeten inspringen, door moeten baggeren en waar we ons weer uit moeten trekken. En de overgang van water/modder zwemmen naar hardlopen, valt mij zwaar. Terwijl Derek mij aanmoedigt om kleine stapjes te maken en dieper te ademhalen, weet ik mijzelf steeds weer te hervatten en zetten we in een onwijs stevig tempo door.

Regelmatig barsten we ook in lachen uit, wanneer Derek bijvoorbeeld denkt over  de sloot heen te springen, en vervolgens met zijn ene been aan de overkant beland en zijn andere verdwijnt in de drab in de sloot. Een komisch gezicht en ik neem dan ook even de tijd om heel hard te lachen.

Maar andersom is het niet anders, terwijl ik boven een grote sloot met water aan de monkeybars hang, beginnen mijn armen ineens gigantisch te verzuren. Derek is inmiddels al aan de overkant en staat toe te kijken, terwijl ik nog in het midden hang. Hoe moet dit?? Terwijl iedereen langs de kant aanmoedigt en aanwijzingen geeft, doe ik nog een fanatieke poging, maar mijn armen verkrampen. En ik hoor mijzelf al roepen ‘Ik kan het niet! Ik kan het niet! Help!’ . Op dat moment glippen mijn handen los en beland ik met een harde plons kopje onder in de ranzige sloot. Als een verzopen hondje zwem ik zo snel mogelijk naar de overkant. Afgang. 

Ook bij het touwklimmen steekt mijn gebrek aan techniek de kop op. Terwijl Derek binnen 10 seconden al in het touw is geklommen, sta ik hopeloos naast hem. Hoe moet dit?? Hij rinkelt de bel en komt alweer naar beneden. Als een ware heer helpt hij mij vervolgens bij het touwklimmen, door het touw steeds onder mijn voeten te binden, zodat ik mijzelf omhoog kan trekken. Vanaf de kant roept een van de medewerkers ‘Wedstrijdlopers mogen geen hulp krijgen!!’, waarop ik ‘Maar ik ben geen wedstrijdloper!’ antwoord. Want ik ben ook geen wedstrijdloper, toch..?

Vervolgens wordt mij duidelijk dat ik dus als tweede vrouw loop. We hebben gewoon bijna alle vrouwen al ingehaald, zelfs de competitors! Gelukzalig zet ik een versnelling in. Dit is eigenlijk best leuk.

En zo zetten we onze run voort, de rest van de obstakels weet ik verder allemaal zelf te trotseren en ik besluit tijdens het heuvel af rennen ook nog maar een stukje door te glijden op mijn billen (oeps). Maar verder gaat het eigenlijk heel goed. Ik merk dat de afwisseling tussen het kruipen, zwemmen, klimmen en hardlopen eigenlijk heel prettig is. En omdat Derek en ik bij elkaar blijven, haal ik ook zoveel steun uit zijn motiverende woorden en tips.

Met nog een kilometer te gaan, zetten we nog een laatste versnelling in. Op dit stuk moeten we vooral heel veel onverhard rennen. En dat lukt ons nog wel. Hoewel het niveau van mijn coördinatie behoorlijk is gedaald, mijn enkels af en toe gevaarlijk opzij klappen en de kramp al een keer in mijn kuit is geschoten, zetten we door. De laatste meters. Tweede vrouw. Schiet het door mijn hoofd. We zijn er bijna!!!

Hand in hand
Wanneer het nog 300 meter tot de finish is, zien we, surprise surprise, nog een laatste giga sloot (meer?) dat we zwemmend moeten oversteken voor we er zijn. En terwijl we dat doen, moeten we nog onder een soort vlootjes door zwemmen, of er overheen klimmen. Terwijl Derek als een vis in het water al vooruit zwemt, laat ik mij ook in het water zakken. Jak! En terwijl ik Derek in de verte over de obstakels heen zie klimmen, besluit ik voor de luie manier te gaan en eronder door te zwemmen. Kopje onder dus. Again.

Wanneer ik de overkant bereik, grijpt Derek mijn hand en helpt hij mij het water uit. Hand in hand rennen we samen de laatste meters naar de finish.  Niet eerder had ik zo’n gevoel van voldoening bij het bereiken van de finish. Wat is dit toch ontzettend… GAAF!

 After burn
Inmiddels zijn we alweer drie dagen verder en zit ik hier achter mijn laptop met een big smile terug te denken aan het mooie evenement. Op mijn benen zijn grote blauwe plekken in alle kleuren van de regenboog te spotten, die nog best pijnlijk zijn wanneer ik er iets te hard tegen aan stoot. De medaille heeft inmiddels een mooie plekje bij de andere gekregen. Helaas mocht ik dus niet het podium op om mijn 2de plek te vereeuwigen, dit omdat ik niet stond ingeschreven bij de competitors. Wanneer ik dat wel had gedaan, had ik eerlijk gezegd waarschijnlijk geen tweede geworden. Derek heeft mij erdoor heen gepraat met zijn motiverende woorden en technische tips. En zo nu en dan een handje gegeven. Als competitor mag je volgens mij absoluut geen hulp krijgen en ik weet ook niet of het is toegestaan dat je halverwege een obstakel (monkeybars) los moet laten.. Dus de vrouw die mijn plekje heeft mogen innemen, had dit meer dan verdient! Desalniettemin ben ik wel beretrots. Mijn allereerste obstakelrun en het dan op deze manier kunnen afleggen. Ik had het echt nooit durven dromen van te voren!

Of ik dit nu vaker ga doen? Ik denk het niet. Misschien 1 of maximaal 2 keer per jaar. De uitdaging is super en de kick is enorm. Maar… het is ook erg blessure gevoelig. Blauwe plekken, een snee in mijn hand en nu al 2 dagen pittige spierpijn. Voor herhaling vatbaar is het zeker, maar op z’n tijd en met extra techniektraining. Ik denk dat Derek op eigen houtje zeker in de top 3 was gefinisht bij de mannen als hij niet steeds op mij moest wachten, dus als ik nog een keer meedoe, wil ik er echt helemaal klaar voor zijn. En uiteraard, met de competitors mee. Maar: voor nu blijf ik even lekker hardlopen, fietsen & fitnessen.. en tja… wie weet.. schrijven we ons wel weer in voor een volgende editie ;) :D

Zou dit ook iets voor jou kunnen zijn? :)

Volg Girlontherun ook op Youtube, Instagram, Facebook & Bloglovin!:)

PS: Ben je enthousiast geworden?? De volgende editie is in september in Hellendoorn! Meer informatie vind je hier.