1500 m Competitie in Enschede met nieuw PR!

Na een twijfeling, besloot ik mij twee weken terug toch op te geven voor de 1500 meter competitie van mijn atletiekvereniging in Enschede. De knop ging om in mijn hoofd en ik trainde vorige week nog even extra hard. Gisteren stond ik aan de start. Hoe dat ging?Toen ik in de ochtend uit bed stapte, scheen het zonnetje fel langs de randen van het gordijn. De vogels floten hard. Toen ik het gordijn open gooide, bleek het beeld te kloppen. Het was een prachtige zondag! Vol goede moed pakte ik mijn tas in, met enkel een ander paar schoenen en wat te eten en drinken voor onderweg. Oja, en mijn zonnebril. Meer had ik toch niet nodig? Kirsten, denk nog een keer na. Maar daar was het al te laat voor, het kwartje viel pas toen ik bij Desiree voor de deur stond en zij een paraplu bij zich had en toen ik daarna bij een ander atletiekmaatje aankwam en hij (!) zelfs meer spullen mee had dan ik. We gingen naar Enschede, en het zou daar regenen. OEPS!

Onderweg hebben we flinke plensbuien gehad, regendruppels ter grote van pingpongballen vielen op de voorruit, het was in de rem en rustig rijden. Hoe meer we Enschede naderde hoe erger het werd. Gelukkig hadden we een paraplu. Toen we arriveerde vloog de tijd en voor ik het wist moest ik in de regen beginnen met een warming-up. Gelukkig had hetzelfde trainingsmaatje met de mega tas, een extra jasje voor mij. (Anders had ik mijn nette jasje moeten gaan warmlopen, haha.) Op de parkeerplaats deed ik wat oploopjes, wat looptechnieken, rende ik wat rond en begaf mij vervolgens terug naar de baan. Waar toch echt die lekkere warme tight en super fijne jasje uit moesten…

Deze keer was competitie van de 1500m in twee series ingedeeld. De eerste en de tweede serie (de snellere). Ik liep in de eerste serie mee en dat was fijn, want zo heb je allemaal een redelijk zelfde tempo! Terwijl de regenen nog flink naar beneden kwam, werd het tijd om te gaan starten. Ik moet nog steeds wennen aan de start, door de vele evenementen ben ik nog niet gewend om direct te reageren op een schot. Ik kom nog wat traag op gang. Maarehh. Oefening baart kunst, right?

De regen droop over mijn gezicht, mijn schoenen maakte wringende geluidjes in de plassen en langzaam drong dat ook door naar mijn sokken. Maar ik liep lekker. Relaxed. Te relaxed?

Dit is mijn eerste 1500 meter op de baan, het is maar de helft van de 3000m, dat betekent i.p.v. 7,5 rondje, 3 en 3/4 rondje. Fijn! Voor ik het wist zag ik dan ook het nummertje 1 op het rondebord hangen. Wow, is dit nu al de laatste ronde? Huh? Of moet ik nog een ronde na deze ronde?  Mijn hersenen konden niet meer logisch beredeneren. Ook heb ik de bel niet gehoord (die krijg je wanneer je je laatste ronde begint).

Ik hoor aanmoedigingen van mijn teamgenoten om het meisje waar ik al de hele tijd achter loop  in te halen. Na de bocht begin ik dan ook aan mijn inhaalsessie. Deze keer gelijkmatig en niet zoals twee wedstrijden terug toen ik teveel energie verloor erdoor. Ik weet een afstand tussen ons te creeren, ik loop op haar uit. JAA! Gaat dit lukken? Ik blijf mij nog steeds verbazen van het gemak waarmee ik loop. Ik voel mij zo vrolijk en relaxed.

Wanneer ik de laatste bocht om kom probeer ik op het bord in de verte te kijken, maar ik kan mijn tijd nog niet ontcijferen. Op dat moment hoor ik ineens ‘plons, plons, plons’  naast mij. Als in een film draait mijn hoofd in slow motion om, mijn ogen poppen bijna net zoals bij die ene voetballer uit mijn hoofd, mijn mond valt open en er komt een ‘HUH?’ uit. Het meisje waarop ik uit was gelopen komt met een mega sprint voorbij.

Ik voel mij zo dom. Ik begin keihard te lachen, hardop en om mijzelf. Ik versnel mijn pas in een sprint, ik dicht het gat, maar kom vlak achter haar over de finish.

Desiree staat aan de finish op mij te wachten. Ze feliciteert mij meteen, maar het is haar ook opgevallen dat ik misschien iets ‘te relaxed’  heb gelopen. Ze maakt nog foto’s terwijl ik aan het uithijgen en vooral lachen ben. Zoals je op de foto ziet kon ik mijzelf echt wel voor mijn kop slaan. Het was zo een domme actie, een nog dommere reactie (kon ik het maar in slow mo terug zien), maar wel weer een wijze les. Ik liep lekker, versnelde wel wat, maar ik vergat dat het een wedstrijd was. Ik vergat dat ik nog moest sprinten. Pas toen ik werd ingehaald ging het knopje om, OJA! Ik moet sprinten…  Ik moet snel naar de finish. Ach, een wijze les! En die stop ik weer in mijn zak voor de volgende keer :)

Afijn, met een tijd van 5 minuten en 46 seconden, heb ik een nieuw PR gezet. Wauw. Niet te geloven, vorig jaar liep ik vaak nog een kilometer in de tijd van 5:46 en nu loop ik de gewoon even 1,5 km in! Even omgerekend is dat gemiddeld 16 km/u!! Die glimlach als een blije hond, zit nog steeds op mijn gezicht. Zelfs de de druipende regen kan het niet weghalen. Dit gevoel is fantastisch. Aangezien ik morgen nacht op vakantie ga, kon dit niet beter getimed worden. Heerlijk! Dit proeft naar meer :)

Bedankt voor alle lieve reacties op Instagram!!
Hoe was jouw zondag?
Liefs, Girlontherun
Kirsten