Ajax Foundation Run Verslag

Wauwie, het was gaaf, het was leuk, het ging goed! De Ajax Foundation Run staat vanaf nu jaarlijks op mijn evenementenlijstje, dat is één ding dat zeker is. Een leuk parcours, (iets te) warm weer, leuke (voetbal)mannen en een dik PR, welke ingrediënten zijn er nog meer nodig? 

Vanochtend om 9:00 uur ging mijn wekker. Heerlijk wanneer je kunt uitslapen voor een wedstrijd. Dat geeft toch altijd een lekker gevoel, dat je al een paar keer wakker bent geworden alvorens je pas je bed uit hoeft! Eenmaal eruit was het tijd om alle spullen te pakken, nog wat laatste dingetjes in het huis te doen en vervolgens in de auto te stappen. Mijn eerste stop was bij Desirée haar huis, die al filmend met de camera bij mij instapte.

Met een zonnetje buiten reden we richting Amsterdam Arena, parkeerde de auto en begaven ons richting de ‘VIP truck’. Jep, stiekem best wel cool! Terwijl onze namen werden weg gestreept en we een bandje omkregen wierp ik een blik in de tent. Het was druk, maar ook druk met veel bekende gezichten. Al waren het niet bloggers, dan waren het voetballers. I Like!

Al gauw was het tijd om even snel een kiekje te nemen met keeper Edwin van der Sar, jeetje, wat zal hij een heftige dag hebben gehad. De hele dag met van die kleine kabouters op de foto (Andrea en ik keken eerst wel even goed omhoog, oké wij zijn niet groot, maar hij is wel lang! :) . En dan niet één keer op de foto, met maar één fotograaf. Nee non-stop foto’s, met tientallen fotografen. Ach, een klein momentje voel je je bijna net zo beroemd. Glimlachen en weer door, want we waren opweg naar dé kleedkamers van Ajax. Ja, meiden, daar waar zij zich (uit) uh, omkleden!

Hier stonden de lekkerste drankjes en hapjes klaar, alhoewel ik het gewoon bij een halve banaan hield (vlak voor een wedstrijd onbekende dingen eten is niet echt mijn ding), waren de reacties om mij heen overduidelijk: LEKKER!

En dit was mijn hokje. En dat is best leuk! Voor even begon ik te begrijpen hoe de voetballers zich moeten voelen. Je kunt het vergelijken met de basisschool, toen je je eigen tafeltje had (de één een grotere/hogere en de ander een kleinere/lagere), inclusief je eigen laatje waar je je troepjes in mocht doen. Zo voelt dit hokje ook, en ja, ze hebben ook zo’n soort laatje, en ja, ik heb hem open gedaan. Maar helaas, meneer Fischer neemt altijd netjes zijn spulletjes mee naar huis. En meneer Duarte overigens ook ;).  

Naast de hokjes, mocht het bad ook niet uitblijven. Jep, ik sta hier op het punt om in het verwarmde kampioenenbad te springen, maar met de gedachte dat ik nog moet lopen en geen handdoek bij mij heb, besluit ik het niet te doen. Maar de verleiding was groot, ik voelde even aan het water en het was de perfecte combinatie van temperatuur. Niet te heet zodat je je huid brand, warm genoeg om er uren in te blijven dobberen. Dit moet toch serieus een goede afterparty zijn voor je spieren?! (Ik wil er eentje!)

Daarna werd het tijd om op te schieten. Nadat ik met Andrea wat heen en weer liep om op te warmen, begaven we ons in het startvak, waar ik ook Gabriëlla tegen kwam! Super leuk! De start ging ineens erg snel. De (voetbal)mannen op de fietsen reden weg en nog geen paar seconden later drukte ik op start bij mijn horloge. (Ik stond echt vooraan, helemaal maf om direct op start te moeten drukken!)  Natuurlijk ging ik véél te hard van start. Ik geloof dat ik de eerste kilometer in bijna 4 minuten liep! Tja, dat is het nadeel als je vooraan start en weet dat je gefilmd wordt. Dan zet je een tandje bij. Later zakte ik wat terug naar een ‘rustiger’ tempo.

Het was warm, de zon scheen en mijn driekwart tight bleek een niet al te beste keuze. Onderweg mikte ik per ongeluk expres water uit een bekertje op mijn broek en dat was een aangename verkoeling. Ik liep de run met een leeg hoofd. En dat is best nieuw voor mij. Normaal komt mijn hele levensverhaal of doel voorbij, maar vandaag was ik een soort van ‘zen’.

Het parcours was heerlijk! Met stukjes door het park, een soort van bos, langs kleine winkelcentra en door leuke straatjes.  Vanaf kilometer 6 haakte ik bij David aan die ik onderweg tegen kwam en samen liepen we bijna tot het einde door! Vlak voor de finish moesten we nog een pittig stuk omhoog, met hele kleine pasjes hield ik mijn tempo vol zonder zwaar in de verzuring te treden. Mooie oplossing dacht ik zo! De laatste 600 meter begon ik aan mijn versnelling, de laatste 200 meter ging ik volluit. Ik zag de klok wegtikken richting de 46 minuten, maar hij stond nog op 45 minuten! Ik kan dus nog in de 45 minuten lopen! Het kan! Het moet! En ik deed het.

En dan is die medaille super. Alles is super. Mijn PR van 48:28 naar 45:54 verbeterd!! Ik kan dit gewoon en dit moet nog veel sneller kunnen!!

Na de finish bleef ik nog heerlijk kletsen met alle meiden die in bosjes binnenstroomden. Ik feliciteerde Andrea die met 45:09 voor mij finishte en de andere meiden die ook prachtige tijden neer zette. Eenmaal weer in de tent kletste ik met Annette (van Women’s Health) nog lekker bij. Altijd leuk om je oude stagebegeleider weer te zien tijdens zulke dingen!!

Na een flesje water, een slokje van een te vieze vitamine shake (sorry Andrea), besloot ik mijzelf te belonen met een donut. Jep. Een donut met een glazuurlaagje. Inclusief confetti. Nomnomnom. Als je je nu afvraagt of ik die in mijn rugtas had zitten? Nee, deze kon je krijgen in de tent, hoewel het niet geheel ondenkbaar is dat ik die uit mijn tas haal. Haha ;) Laten we het zo zeggen: De donut met confetti paste perfect bij mijn stemming! Een nieuw PR betekent Feest!

Er waren vandaag ontzettend veel runs. Waar liep jij mee? Hoe ging het?

Volg Girlontherun ook op Instagram, Facebook & Bloglovin!:)

BIG Thanks 2 Desirée van Kampen, die alle bovenstaande foto’s maakte én beeld heeft geschoten voor een heuze vlog. Dus als je dacht nu alles gezien te hebben, dan heb je het mis. Want er komt nog een video verslag aan, waarin je nét even meer ziet, net even meer emotie meemaakt en misschien zelfs wel een beetje de run beleefd zoals wij dat deden! Stay Tuned!