COMPETITION | Mijn 1ste 3000m baanwedstrijd

Gisteren was het zover, mijn eerste competitie op de baan op de 3,000 meter. Ik hield mijzelf voor dat dit een ‘oefen competitie’ was, en dat was het ook wel een beetje, maar tijdens de loop was die gedachte als sneeuw voor de zon verdwenen. 

Voorbereiding
Eigenlijk was mijn voorbereiding redelijk crappy , ik at twee bolletjes met worst en dronk een glas melk. Ik kwam pas laat mijn bed uit en vertrok 1,5 uur later al richting de atletiek vereniging. Mijn startnummer lag klaar en ik begaf mij  naar het krachthonk om mij om te kleden. Op de vereniging was het druk, veel kids en nog veel meer ouders. De sfeer was gezellig, de vlaggetjes hingen en er stonden kraampjes met eten en drinken. Maar bij mij sloegen de zenuwen in, ik had namelijk geen idee wat ik precies moest doen. Eerst trok ik mijn vest en lange tight uit (daaronder een shirt en kort broekje) en vervolgens toch maar weer aan, want het is beter om je warminup in warme kleding te doen, zodat je spieren warm blijven. Vervolgens kwam mijn trainer naar mij toe met het schema. Voor elke ronde (400 meter) gaf hij aan hoeveel seconden ik erover mocht doen. Alhoewel ons plan eerst was om in 13:30 min te lopen, werd dit nu 12:30, gewoon om te kijken of dat al gaat. Elke ronde zou ik in ongeveer 140 seconden moeten lopen. We will see ;)

Warming-up
Vervolgens moest ik zelf aan de slag met mijn warmingup. Ik deed drie loopscholings oefeningen (de trippelin, de skipping en de hakkenbil), deze herhaalde ik een stuk over vijf keer. En die vervolgde ik met drie keer 60 meter oplopen. (Rustig beginnen en eindigen in een sprint).  Binnen no time had ik twee trainings buddys , die gezellig met mij meerende en ook nog eens onwijs goed luisterde. Dat maakte de warmingup al een stuk gezelliger!:)

Kleding gereed
Toen ging het snel, mijn naam werd omgeroepen als één van de vier deelnemers aan de 3,000 meter. Mijn trainer zei dat ik maar alvast naar de start moest gaan. Spontaan ging mijn blaas zeuren. Tijd voor een zenuwplasje. Vervolgens heb ik (heel charmant) met veel moeite mijn tight midden op de baan uitgetrokken, terwijl ik bij mijn vader steun zocht. Ik nam nog een laatste slok van mijn water en begaf mij toen naar de 200 meter lijn van de baan. Na nog een paar keer heen en weer lopen (wij moesten warm blijven) werden we ingedeeld in de vakken. Ik begon op de binnenbaan. Naast mij stonden nog drie mannen. Nee, geen vrouw te bekennen. Alleen ik. Niet teveel aandenken. Het is tijd om klaar te gaan staan. De man roept dat wij onze kleding gereed moeten maken. Huh? Kleding gereed? Ik begin spontaan aan mijn kleding te trekken, omdat de rest dat ook doet. En nu moeten we een paar meter vooruit lopen naar de echte startlijn. Wow, we beginnen nu dus echt. Ik ben gewend om nog even fijn te kletsen voordat ik moet starten, maar nu ging binnen no time het startschot af. Ik bleef even staan, want ik durfte absoluut niet te vroeg over de lijn te komen en toen sprintte ik weg.

7,5 rondje
Ik begon te hard. (Natuurlijk..) Want er liepen twee mannen voor mij en één man vlak achter mij. Ik werd daar wat kriegel van, dus hield mijn pas in en ging achter hem lopen. (Dit heeft drie kwart rondje geduurd alleen..) Tijdens het lopen zag ik veel mensen langs de baan. Ogen op je gericht. Na de eerste ronde schreeuwde mijn trainer dat ik goed op schema lag, ik mocht zelfs langzamer. En die is lastig, want hoeveel langzamer? Ik deed maar wat. Elke keer dat je de finish lijn overloopt zie je daarnaast het ronde bord en de tijd. Wauw, dit ging best goed. Bij de 8,5 min zat ik al op de 2 kilometer. Dit was ook het punt waarop ik het even niet meer zag zitten. Dit is echt vermoeiend. Vooral mentaal. De benen gingen wel, maar je hoofd wil stoppen. De rondjes zijn zo eentonig en je bent je zo bewust van de afstand, dit is hele andere koek dan tijdens een leuke evenement door de stad lopen. Gelukkig stond aan de ene kant van de baan mijn trainer die mij tips gaf en aanmoedigde en aan de andere kant mijn familie en vrienden. Ik moest nog twee rondes toen ik ineens gestamp achter mij hoorde, f*ckie. Ik werd ingehaald. De twee mannen hadden mij gelapt, het gebeurde echt. Zij hoefde nog één ronde en ik nog twee. Ik verlegde mijn focus op de man die eerst achter mij liep, en nu al 5 rondes ongeveer 100 meter voor mij. Hij was mijn haas. De laatste 1,5 ronde was heel heftig. Ik kreeg kippenvel (teken van mijn lichaam dat mijn energie op is) en ik begon weer wat wazig te zien. Nog 400 meter werd mij bij de finish vertelt. Gaaaan! Na 200 meter stond mijn trainer te roepen: ga door, blijf hoog, kom op!! En toen er nog slechts 100 meter tot de finish was begon ik aan mijn eindsprint. Mijn laatste energie werd daarin gestopt. Er werd geroepen langs de kantlijn, op het bord zag ik iets met 13 minuten, gaaan!

Finish
Ik kwam over de finish met 13 min 11. Ik kwam als laatste. Maar kreeg applaus. Een warm gevoel veroverde mijn lichaam. Zo lief! Mijn trainer kwam aangelopen, hij was trots. Ik had dit toch even gedaan. Zo de eerste keer. En 13 min 11 was een prima tijd. Mijn oriëntatie was ik even kwijt, ik zag wat wazig en was licht in mijn hoofd. Mijn gezicht stond op standje ‘uitgeput en heeeel zielig’. (Best confronterend om je eigen na-wedstrijd gezicht op de foto te zien) Maar van binnen was ik blij. Die 12,5 minuut had ik niet gered, dat wist ik al, maar dat ik een nieuwe PR had gezet was voor mij al genoeg voldoening.

Toekomst
Op 4 mei loop ik hem nog een keer, dan is mijn doel wél om richting die 12 min. 30 te gaan. Dan loop ik met meiden uit mijn eigen categorie, wat het ook meer een wedstrijd maakt. Gisteren liep ik mijn eigen rondes, over een maand loop ik een wedstrijd.  Mentaal was dit heel zwaar, de eentonigheid van de baan heeft zich kenbaar gemaakt. Je kunt continu voluit gaan, er zijn geen stoepjes, er zijn geen klimmetjes, geen andere mensen. Enkel lijnen, rondjes, en toeschouwers. Even wennen, dat zeker. Of het echt mijn ding is? Nog niet. 4 Mei nog een keer en ik denk dat ik dan toch richting de kortere afstanden ga op de baan. Zodat ik nog net even wat meer kan geven en net wat harder kan gaan.

Herstel
Nu is het tijd om te herstellen. Vanavond wel weer een training, maar een rustige. Met twee PR’s in twee weken, moet mijn lichaam ook de kans krijgen om bij te komen. Maar damn… wat voelt dit goed! Vooral toen ik mijn gemiddelde snelheid uitrekende. 13.7 km/u!  Het begint nu toch echt ergens op te lijken.

Hoe was jouw zondag?
Liefs, Kirsten
Girlontherun.nl

Volg Girlontherun.nl ook op Facebook & Instagram!:)

Foto credits: Desiree van Kampen