COMPETITON | Mijn 1ste competitie in Grootebroek

Daar is ze dan eindelijk met haar verslag over haar eerste 3000 meter competitie. Girlontherun was running. En voor haar eigen doen ook nog eens heel hard! 

Voorbereiding
Het zijn de clubcompetities. Dat betekent dat er door het hele land op verschillende plekken zo geheten landelijke competities plaatsvinden. Ik loop zelf mee in de 2e divisie. Wij mochten naar Grootebroek toe. Aangezien we met een heel team zijn van ons Atletiek vereniging, kwam ik samen met Desiree, mijn allerbeste vriendinnetje (jeetje wat heeft ze dat weer bewezen!), rond kwart voor 2 aan op baan. In mijn ogen was de baan twee keer zo groot. Nee Kirsten, hij is echt  hetzelfde. Tja, dat krijg je als je voor het eerst op een vreemde baan staat. Mijn voorbereiding was zegmaar uhm… best wel slecht. Ik had nog geen kleding toen ik aankwam daar, gelukkig hebben mijn lieve teamgenootjes dat voor mij geregeld!

Warming-up
Tot ongeveeer half vier stond ik te kijken naar onze andere teamleden, zo die waren echt lekker op dreef. Maar ik, ik had absoluut geen zin. Mijn motivatie lag diep onder de grond begraven en ik kon er maar niet bijkomen. En dat was niet alleen toen, nee dat begon in de ochtend al. Ik had gewoon geen zin. Ik was ook onzeker. Ik vond het stiekem misschien wel eng. Maar was niet zenuwachtig. Ik was veel te koel eronder. Noodgedwongen (thanks Dees) begon ik toch maar aan mijn warming up. Dees legde het even vast. Nou… mijn gezicht spreekt boekdelen.

 

Op naar de start
Toen het bijna 16:00 was, werd het tijd om naar de start te gaan. Eerst huppelde ik nog naar mijn ouders, broer en zijn vriendin die speciaal ook waren gekomen om te kijken. Zo lief! Daarna weer naar Desiree, ik heb het echt met haar te doen, je kon mij wel opvegen en toch bleef ze mij motiveren en opjutten. Daarna nog een zenuwplasje (ik denk de 5de in een half uur, niet zenuwachtig? Nee, maar mijn blaas blijkbaar wel. Blijft een zwak punt..) Toen rende ik nog gauw naar mijn teamgenoten en bleef daar weer hangen. Jup, de weg naar de start duurde ongeveer drie keer zo lang. Ik had er al lang kunnen zijn. Maar ik had geen zin.

Klaar voor de start…
Oke, met een sprintje ging ik naar de 200 meter lijn, daar wordt gestart als je 3000 meter loopt. (7,5 rondje om de baan) Ik kwam aanhupsen toen ze al de namen aan het opnoemen waren. Ondertussen trok ik mijn vest nog onhandig uit en gelukkig werd ik pas als allerlaatste opgenoemd. (Was dat een voorbode? Moest ik perse als laatste eindigen?) 19 Deelnemers en ik was nummer 19. Ik stond dus helemaal rechts op de baan gepropt, niet heel handig, want je moet juist helemaal naar links om in baan 1 te lopen en zo min mogelijk extra meters te maken. Maar ach, ik had toch geen zin. Het startschot klonkt, tijd om te gaan rennen.

7,5 rondje
Ik begaf mij al meteen achteraan de groep. Het had toch geen zin om sneller te gaan. En dat liep best lekker. Met nog een paar meiden voor mij had ik een mooie groepje om achteraan te hazen. Ik hield het ongeveer 1km vol en toen zakte ik meer naar achteren. Samen met nog een meisje. (Op het filmpje op Instagram & Facebook zie je haar) We hadden ongeveer hetzelfde looptempo en dezelfde eindtijd in ons hoofd vertelde mijn stand-in trainer die mij op het 200 meter punt de tussenstand doorschreeuwde. Dat is mooi. Ik hoef alleen maar bij haar in de buurt te blijven. Ik merkte dat zij er wel iets meer moeite mee had, haar ademhaling was zwaarder dan die van mij. Ook mijn toeschouwers hadden het door en ik moest haar gaan inhalen van ze. Nou oke, dat doen we dan maar. Ik haalde haar in, hield dit een rondje vol, maar wou mijzelf niet voorbij lopen. Dus ik besloot weer achter haar te gaan lopen (dom, dom, dom). Toen ik weer op het bord keek zag ik dat ik nog maar 2 rondjes hoefde, of eigenlijk 1,5. Wauw! Dit ging veeeeel sneller dan de vorige keer. En ja, ik had het heus wel zwaar, maar minder zwaar. Ik had nog geen blik op het tijdbord geworpen, maar besloot dat ook niet meer te gaan doen.

Eindsprint
Toen we nog het laatste rondje moesten begon ik te twijfelen. Shit, moet ik nu versnellen? Of nog wachten? Wat als ik te vroeg sprint en ga verzuren? Dat gaat mij tijd kosten. Ik besloot nog te wachten. Stomme fout. Vooral toen het meisje voor mij al begon. Shit, ze liep op mij uit. Bij de 200 meter lijn zette ik mijn sprint in, maar ik kwam niet veel dichterbij. Shit, shit shit. Bij de 100 meter lijn ging er een knop om. En dat was heel bizar. Liep ik daarvoor nog te glimlachen naar mijn toeschouwers, stak ik duimpjes op en zwaaide. Nu ging er een knop om. Mijn gezicht ging op strak. Het geluid doofde weg. In mijn hoofd spookten de woorden: fuck, ik moet je inhalen. Ik moet voor je finishen. Dit laat ik mij toch niet gebeuren. Ik moet ik moet ik moet.  Alleen was ik al te laat. Mijn benen schoten vooruit, ik hoorde de mensen weer juichen, even dacht ik haar te gaan inhalen. Ik was in een korte tijd ontzettend op haar ingelopen. Ik snap het nog steeds niet. Maar ik was te laat begonnen, waardoor ik vlak achter haar over de finish moest komen. Stiekem best wel balen.

Sportief
Ik was vrij beduusd van mijn eigen kunnen. Huh, waar kwam die energie vandaan? Waarom had ik die niet eerder ingezet? Ik had nog zoveel energie. Maar ik heb het niet durven inzetten, omdat ik bang was om mezelf voorbij te lopen. Omdat ik bang was dat ik dan een rot tijd zou lopen. Toen ik uit mijn eigen wereld was geklommen, zag ik mijn vrienden en familie aan de finish. Een knuffel een kus, ik keek ik op mijn horloge. WHUAAAT: 12:40. BAM! En de glimlach was weer terug op mijn gezicht. Ik had nooit het idee gehad dat ik zo ‘ snel’  liep. Mijn PR met een halve minuut verbeterd in 4 weken tijd. In 4 weken waarin ik ziek ben geweest, een week op vakantie ben geweest en mijn voorbereiding eigenlijk crappy was. Ohhh wat voelt dit goed. Toen ik het meisje achter mij spotte stapte ik dan ook op  haar af en heb haar gefeliciteerd, ook al liepen we samen achteraan, we hebben onze eigen wedstrijd gelopen. En die felicitatie verdiende ze. Alhoewel ik bijna van haar gewonnen had. :)

Nog 4 weken
En dan sta ik er weer. Maar dan in Drachten. Deze run heeft mijn een boost gegeven, ik wil harder en sneller. Ik wil meer naar het midden toe in de groep. Zo chagrijnig als ik voor de race was, zo happy was ik nu. Oh, wat heeft Dees het toch met mij te verduren gehad.  Ondanks alles heeft ze me wel 1000x gefeliciteerd en maakte ze het onwijs vette filmpje van mijn finish. Thanks girl!!

En nee, ik eindigde niet als laatste. Er was nog een meisje of vrouw, zij kwam ongeveer een halve minuut later binnen. Ik heb onderweg wel even gedacht hee, heb ik nou iemand ingehaald? Maar dat ging zo snel dat ik het niet zeker meer wist.

Jup, ik ben blij. Heel blij. 25 Mei loop ik hem waarschijnlijk weer mee in Drachten. Gewoon omdat het kan en omdat het leuk is. (Wat leuk? Ja leuk!) Ik had nooit gedacht de 3000 meter echt te gaan waarderen, maar hij ging gisteren zo snel voorbij dat ik het risico neem om hem nog een keer te lopen. Dus ze zijn nog niet van mij af!

Ik ga nog even bijkomen in de sportschool :) Thanks voor al jullie support op Instagram! Jullie zijn toppers!!
Liefs, Kirsten