De Men’s Health Urbanathlon 2014 – Race Verslag

Samen met het team van Women’s Health (16 vrouwen) stond ik gisteren aan de start van de Men’s Health Urbanathlon. Mijn eerste obstakel run. Gááf!! Lees je mee?

Rond half twaalf lopen Desirée en ik de grote Arena binnen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de Arena enkel vanaf een afstandje in de metro heb bekeken en dat het enige beeld dat ik ervan heb, de beelden zijn van de voetbalwedstrijden van Ajax op tv. Ik zou er maar wat graag een keer een live wedstrijd zien, maar het is er gewoon nog nooit van gekomen.

Goed, we komen binnen en zetten de eerste stappen op het veld. Wauw, prachtig als je om je heen kijkt en je zo machtig klein bent in vergelijking met de rijen stoeltjes rondom. Ik kan mij voorstellen dat je als voetballer toch wel altijd even de kriebels zal krijgen wanneer je een overvol stadion inloopt vlak voor de wedstrijd. Of beter: een adrenaline kick.

We halen onze race pack op en schieten direct naar de wc. Nog even een kiekje vanuit de eerste ring.

We starten met de eerste wave, de wave van New York om 13:00. Eerst beginnen we met de warming-up. De trainer zwiept ons helemaal op met zijn moves. Meestal ben ik niet zo van de warming-ups, maar deze keer gingen we allemaal los. Lekker op de beat en met een big smile op ons gezicht.

Na een kwartiertje warm worden werd het toch echt tijd om van start te gaan. De eerste hindernis? Het luik waardoor we moesten starten werd mee een klein stukje omhoog gehaald, oftewel: de start was al een lichte obstakel. Bukkend begaven we ons onder de deur door om te beginnen aan het parcours.

Het parcours is netjes en je start niet met teveel, waardoor je geen bizar lange wachttijden krijgt, je hoeft enkel een beetje geduld op te brengen. De sfeer zit er zo goed in, jongens gooien balletjes naar elkaar over, er lopen mensen met camera’s op hun hoofd om het te filmen en er wordt vooral gelachen. Het tempo ligt niet eens hoog, het is gewoon onwijs gezellig.

We komen verschillende obstakels tegen, zo moeten we aan de monkey bars hangen boven een bak water. Ik skip hem. Met een iets te duur horloge om, zie ik het niet zitten om per ongeluk in het water te knallen. Ik ben overigens niet de enige. Meerdere vervolgens dezelfde weg. (Respect voor mijn collega Simone, die het wél deed en net voor de laatste stang misgrijpt en van top tot teen in het water beland. Ze rent gewoon in natte kleren het hele parcours uit. Vrouwen Powerr!)

We kruipen door auto’s en over auto’s. Het stoute kind komt in mij naar boven wanneer ik op een auto sta. Ik blijf stil staan en spring even één keer zo hard mogelijk op de auto. Gewoon omdat ze dat wel eens in films doen en nu mag én kan het .

Ook rennen we over autobanden, klauteren we een stelling op, banen ons een weg door een bak gevuld met autobanden en dalen weer af van de stelling. Dan komen we bij een groot net dat gespannen is over een sloot. Mensen nemen sluiproutes door over de balken aan de zijkant te lopen. Maar die zijn zo smal, dat ik nog banger ben om vanaf een balk in het water te belanden dan dat ik door het net zal vallen. Op handen en voeten begeef ik mij dan ook op het net. Ja, met mijn hoofd voorop. Met als gevolg, wanneer de mannen die durven gewoon kei snel lopend over de netten gaan, jij met je hoofd richting de sloot gaat. En nee, je raakt hem niet. Maar ik moet toegeven dat er wel een gilletje uit mijn mond glipte. Oeps.

Later bestormden we de 2,5 meter hoge muur, kropen eronder door en erdoorheen. Gingen in sneltreinvaart de trappen op richting de tweede ring van de Arena om vervolgens door de gangen om de arena een rondje te rennen tot je weer bij de trap aankwam. Een verdieping afdalen en weer een rondje. Toen kwamen we bij  de slalom in de eerst ring. Trap naar beneden, naar links langs het vak. Trap omhoog. Volgende vak. En dat vier?vijf? keer. Tot je klaar bent en dus naar het veld moet. Nee, niet met de trap. Maar met een touw.

Een touw langs een muur. Zo de greppel in. Doen we wel even toch? Alleen niemand legt je uit hoe je dat moet doen. Dus ik pak het touw en laat mij over de rand zakken. Shit glad, ik glij en ik kets keihard tegen de muur, met mijn hand nog tussen het touw en de bovenkant van de muur. Niet slim. Abseilen gaat dus niet echt. Waarnaar ik me na een meter maar laat vallen. Stuk gemakkelijker bedenk ik mij dan. Vervolgens is het al tijd voor de eindsprint naar het laatste obstakel. Hier komt alles nog even samen, klimmen, de monkey bars (deze keer deed ik ze!), over touwen lopen, naar beneden springen etc.

Met een tijd van 41 minuten kwam ik over de finish. Top tijd? Nee, totaal niet. Maar wel de meest gezellige tijd. Ik ben bij een deel van de groep gebleven, vooral omdat de meesten het best zwaar hadden met het lopen en het voor mij een stuk makkelijker was qua tempo, zo kon ik ze goed aanmoedigen. We werden echt een team. Heel gaaf!

Conclusie
In mijn hoofd dacht ik meer aan: Obstakels en een beetje hardlopen. Maar het was veel meer in verhouding, hierdoor vond ik het parcours helemaal niet zo zwaar als verwacht. En het feit dat ik maar 15 minuten vertraging heb opgelopen tegenover mijn normale 5k tijd, terwijl ik echt wel veel stil heb gestaan, betekent dat je dit parcours ook best een leuke tijd neer kunt zetten.  Conclusie? Volgend jaar ben ik er weer bij! Want dit bevalt mij wel.

Alleen dan wel met goede handschoentjes die niet afglijden :)

I loved it! Deed jij ook mee?
Liefs, Girlontherun
Kirsten

Volg Girlontherun ook op Instagram & Facebook!:)