Aan de finish van de TCS Amsterdam Marathon (2014 Sfeerverslag)

Het is zondagochtend en een uur of elf. De muziek galmt door de luidsprekers, op de tribunes zitten en staan hordes mensen. Ze klapperen met blauwe papiertjes en regelmatig ontglipt er ergens een kreet. Het is een kleurrijke bedoeling, maar de spanning hangt in de lucht. Ergens hoog boven mij cirkelt een helikopter in de lucht, door het zware geluid borrelt er een gevoel van sensatie in mijn buik. Het brengt de adrenaline op gang.  Het maakt mij zenuwachtig. Nerveus. Het is intens. Dit is de aller eerste keer dat ik bij de finish van een marathon sta. 

Ik richt mijn blik op het publiek en focus mij op de mensen, ook daar herken ik diezelfde extase die ik ervaar. De spanning, de sensatie, het onverwachte wat ieder ogenblik kan verschijnen. De hele happening. Uit het niets hoor ik een aanmoedigingskreet die dwars door het stadion galmt en zie vervolgens een bescheiden onderonsje onder de mensen waar het van afkomstig is. Wellicht een beschamend onderonsje, waarschijnlijk in de trant van ‘Ohjeeetje, hoorde je mij net?’ om vervolgens best trots te zijn dat zij dit durfde. Ik moet er om glimlachen.

Het geluid door de luidsprekers neemt in volume toe, de spreker bouwt de spanning duidelijk op, het is overal te voelen. Op het grasveld waar de rest van de journalisten zich hebben opgesteld op verhogingen heerst een bepaalde focus, maar ook langs de finish waar we over de dranghekken hangen om met onze smartphone of camera ook maar een glimp te kunnen opvangen van hetgeen wat eraan dreigt te komen. Alle blikken zijn nog maar op één punt gericht. Mijn hart bonst ervan.

De wind neemt toe, de helikopter vliegt lager, de stem van de spreker draait op volle toeren, jep, ze werken naar een climax toe. Mijn telefoon begint te trillen, gauw klik ik mijn camera weg en ontvang de appjes van mijn collega: ‘Hij is er bijna! Nog 500 meter!’. En precies op dat moment barst er luid gejuich los, ik werp een blik over mijn schouders en zie aan de andere kant van het stadion iemand binnen rennen.

Die iemand is Bernard Kipyego, de 28 jarige Keniaan, de man die op het punt staat een persoonlijk record binnen te slepen  tijdens de marathon in Amsterdam. De man die met nog slechts enkele meters te gaan, 42,2 kilometer erop heeft zitten en pas  net 2 uur onderweg is. De man die zo lachend over de finish  zal komen en waarop wij als journalisten los zullen klikken met onze camera’s.

Ik ga mee in de adrenaline, hang zo ver mogelijk voorover over het hek heen met mijn telefoon in de hand om een blik te kunnen opvangen zodra hij de bocht om komt. Ik zoek in de verte naar de motor die de cameraman altijd met zich meebrengt. Als hij in beeld komt, zou ik Kipyego ook moeten kunnen zien. Ik voel dat mijn hart sneller klopt dan normaal, ik hoor het gejuich uit de tribunes, de helikopter die lager komt hangen voor de perfecte shots, de windvlagen die spelen met de lokken van mijn haar en de kramp in mijn duim die spastisch rondom het ‘opname’ knopje beweegt.

En op 02: 06:20 is het moment daar, Kipyego komt over de finish. Hij rent het blauwe lint in en sleept deze nog even met zich mee. Hij finisht onder de 2 uur 7 minuten, als allereerste. Daarmee heeft hij zichzelf zojuist gekroond tot winnaar van de Amsterdam Marathon. Ik schiet er op los met mijn telefoon om vervolgens razendsnel te switchen naar mijn collega, hij bevestigd de eindtijd en ik stuur hem mijn foto door. Als een wisselwerking bevoorraden wij op deze manier samen de social media. De adrenaline tikt nog even door.

Hij loopt vlak langs mij, ik werp een blik op hem. Ik heb nog nooit iemand live over de finish zien komen van een marathon. En al helemaal niet in zo een tijd. Kipyego maakt een goede indruk, het enigste wat mij doet opvallen (als groentje in het marathon circuit) is dat zijn gezicht iets smaller is geworden en dat hij heel rustig richting ‘buiten’ loopt. Hij zakt niet in elkaar. Gaat niet liggen. Geen (zichtbare) tranen of plots overgeven. Ik sta versteld en voel me zelfs een beetje trots. Wat is het toch prachtig om te zien dat je een lichaam zo kunt trainen dat het zelfs na deze giga inspanning nog blijft functioneren. Hij verdwijnt in de verte en daarna uit het zicht.

Na verloop van tijd zijn er nog een aantal lopers binnen gestroomd, maar nu rest het wachten op de eerste Nederlandse man. Via de app ontvang ik van mijn collega weer de tussenstand. Hij weet de spanning aardig op te bouwen. Zelfs zo erg dat ik de even bij het zicht van een Zuid Amerikaanse loper denk dat het een Nederlander is.

Niet dat ik onze Nederlander had kunnen missen, de sfeer sloeg namelijk diagonaal om. Van een redelijk kalm aanmoedigend publiek weer terug naar status: Kipyego. De mensen staan massaal op uit hun stoeltjes, de luidspreker roept meerdere malen zijn naam. Er wordt weer  luid geklapperd met de blauwe papiertjes en Paul Zwama komt alsmaar dichterbij. De fotografen staan weer op scherp, de mannetjes ‘van het blauwe lint’ staan alweer klaar en ik hang weer zover mogelijk over het hek heen met mijn camera in de aanslag. De verbazing speelt bij mij op wanneer ik zijn gezicht zie, want wauw, wat kijkt hij nog vrolijk. Binnen no time verschijnt er ook een glimlach op mijn gezicht en klik ik er weer op los. Met een tijd van 02:21:57 sleept Paul Zwama het Nederlands Kampioenschap binnen en daar wil ik hem van harte mee feliciteren!

Nog niet eerder maakte ik de marathon van zo dichtbij mee, maar wat was het gaaf. De spanning en sensatie was te proeven, maar ook de discipline en toewijding van de deelnemers. Zo trainde de één er al maanden naar toe en de ander slechts een korte tijd, maar allemaal kwamen ze over de finish. Allemaal ontvingen ze een medaille. En allemaal mogen ze even trots zijn. Aan alle deelnemers van de TCS Amsterdam Marathon: Gefeliciteerd met jullie prestaties! Ik heb ontzettend veel respect.

Volg Girlontherun ook op Instagram, Facebook & Bloglovin!:)