De Zevenheuvelenloop, 15 kilometer lang genieten

Met rode wangen, pluizig haar en prikkende ogen zit ik op dit moment warm ingestopt in mijn winterjas helemaal alleen in een trein coupé. Onderweg naar huis, een reis die 2,5 klokuren telt. Hoog tijd om jou dus even op de hoogte te brengen, van de prachtloop die ik zojuist volbracht! Want wauw, wat heb ik genoten, echt met volle teugen.
De evening before
Gisterenavond belandde ik, na een lange werkdag en zelfde lange treinreis naar Nijmegen, in een kroeg met de vriendin waarbij ik ben wezen overnachten, verstandig als we zijn besloten we het non-alcoholisch te houden, want een warme chocomelk met slagroom en vervolgens een koude cola smaakte ook gewoon veel beter. Tegen 2:00 vannacht lagen we onder het wol, onderweg naar dromenland.

Toen vanochtend de wekker om 10:15 klonk, werd ik wakker als een roosje (kan dat?). Buiten de midden-in-de-nacht-allergie-aanval voor de kat des huizes (die overigens naar een vis is vernoemd; Nemo), had ik er een prima nacht op zitten. Met een kop thee en twee witte bolletjes met beleg werd ik langzaam wakker om niet veel later met de vader van de vriendin op pad te gaan om mijn startnummer om te wisselen (ik heb er eentje overgenomen van de te lieve Jasmine). Eenmaal met het nieuwe nummer op zak bleek ik twee startvakken eerder te mogen starten en bood de vader aan om met mij mee te starten. Super gezellig!

We gingen te fiets richting het parcours, in regenpakken tegen de tot nu toe niet ophoudende regen en plantte deze redelijk in de buurt van de finish & ons startvak. Oh wat was het fijn dat ik zo even op sleeptouw werd genomen en niet hoefde op te letten waar ik allemaal liep. Want alles lijkt op elkaar! Gelukkig vinden we al gauw  het startvak.

13:35:58
Voor ik het goed en wel door heb komt de meute al in beweging. We gaan de bocht om en daar is al direct de mat. Ik dacht dat er nog een ‘trechtervorming’ zou komen, maar die ontbreekt. We beginnen te lopen. Met nog koude spieren en kippenvel beginnen we aan het 15 kilometer parcours wat voor ons ligt. En die belooft heftig te worden.

De eerst twee kilometer gaan veel te lekker. Zonder al te veel moeite verschijnt er twee keer ‘4:30 min/km’ op het scherm. Een constant, maar hoog tempo. Zelfs met het valsplat in de eerst volgende kilometer schiet hij niet verder dan 10-15 seconden verder omhoog. Hoewel mijn ademhaling kalm is, voelen mijn benen wel dat ze tot iets gedwongen worden wat ze niet gewend zijn.

Zo heb ik na een lichte daling het idee dat ik aan de grond wordt gezogen wanneer we weer mogen klimmen. En jep, ik voel zelfs die bilspieren waar ik het eerder al over had. Maar des al niet te min is ons tempo top, ik loop nog steeds met de vader en we vermaken ons prima.

Nog zo een voordeel om met een ‘local’ mee te rennen (die hetzelfde tempo als jijzelf heeft), je krijgt een live route beschrijving. En ik denk dat dat er bij mij voor heeft gezorgd dat ik nog energie over had op het einde én niet kapot ben gegaan terwijl mijn tempo beduidend hoog lag. Ik wist namelijk al van te voren welke kant de weg op zou gaan en of daar een ‘valspalt’, ‘lichte helling’ of een ‘echte heuvel’  aankwam. (Er zitten dus ook maar 2 échte heuvels in het parcours rond km 8 & 9). Het feit dat wij al deze informatie überhaupt nog konden bespreken zegt natuurlijk ook al genoeg. Het ging lekker.

Op vakantie in Frankrijk
En daar komen ze aan. We hebben net ongeveer 7 kilometer gehad. We zitten haast op de helft. Dit gaat hartstikke goed! Ons tempo is hoog, maar onze ademhaling is onder controle. Voor ons deinst ineens een flinke daling. Heerlijk! Met een flinke pas dalen we naar beneden. Ik heb het idee dat ik vlieg, dit gaat gemakkelijk! Af en toe werp ik een blik over mijn schouder, gewoon om zeker te weten dat we nog samen lopen. Maar dan komt de eerste écht heuvel. Bijna recht naar boven, verzuring. Aanslag op je billen. Mijn hoofd verteld mij dat ‘dit het echte werk is’. Nu moeten we tempo houden, maar niet teveel energie verspillen aan snelheid, dat halen we in de afdaling wel weer in. Met mijn eigen tips in het achterhoofd verklein ik mijn pas en verhoog ik mijn beentempo. Ik ga er niet ineens heel hard door, maar de verzuring voelt direct minder hard.

Wanneer we boven aankomen, voelt het alsof je weer vleugeltjes krijgt. En dan doemt er een prachtig uitzicht voor mij op. Voor even waan ik mij niet meer in Nijmegen of omgeving. Voor even ben ik helemaal weg. Ergens in Frankrijk of België of een ander prachtig land met natuur en ‘bergen’. Want dit soort plaatjes kennen wij niet in Noord-Holland. Ik slok het weelderige landschap in mij op, mijn hoofd draait alle kanten op. Wat is dit prachtig. Dit is nu precies waarom ik altijd al een keer in Nijmegen wilde lopen.

Intussen ben ik allang vergeten dat het nog steeds regent en dat het verre van lekker warm is. Wanneer we ook helling twee hebben gehad begint het afdalen, met een flinke bocht duiken we als een sliert het bos weer in. De bomen langs het parcours vormen een boog die boven ons samenkomt. Een witte mistige damp hangt boven de lopers. Het geplons in de plassen, en de kuiten die bezaaid zijn met modderige spetters, het is een kloppend verhaal. Ik geniet.

Samen uit samen thuis
We vervolgen onze weg en naderen al steeds meer de magische 15 kilometer. Maar het voelt niet zo. De loop gaat veels te hard voorbij. Ik heb geen eens muziek in en toch gaat het veel te hard. Ik loop niet maximaal, kijk regelmatig om mij heen, geniet voor het eerst denk ik pas écht van een parcours, maar hij gaat veel te vlug. De beklimmingen zij heftig, brengen je hartslag flink omhoog, zodoende ook je ademhaling. Maar die worden altijd gevolgd met een daling, waarbij je optimaal hersteld én tempo maakt! Kon ik het mij eerste niet voorstellen, maar blijkt het nu een hartstikke snel en fijn parcours te zijn.

We zigzaggen nog wat voort (enigste nadeel van in een redelijk achteraan startvak beginnen) en verliezen elkaar niet uit het oog. Of de één houdt in of de ander. Maar nu we al zo ver zijn, zullen we ook samen finishen. En dat doen we. De laatste twee kilometer maken we tempo op het nu dalende valsplat van de heenweg. De kilometertijden vliegen weer naar 4:30 min/km zoals op de heenweg. Ik weet niet waar ik last van krijg, maar ik barst nog van de energie. Kan niet wachten om te gaan sprinten, maar dat was niet de bedoeling. Dus dat doen we ook niet. Met een versnelling komen we met onze handen samen in de lucht over de finish. En wat zijn we blij.

PR
Op mijn horloge verschijnt de tijd: 1:11:13, maar qua afstand heb ik 120 meter extra gepakt (heeft wellicht ook te maken met het continue heen en weer slalommen op het parcours om mensen in te halen) en op mijn netto tijd staat 1:11:07. Pak ik het bij mijzelf heel nauw dan kan ik er nog bijna een halve minuut van af trekken voor de 120m, maar eigenlijk maakt het niks uit. Want trots dat ben ik , zonder dat ik het besefte en het als doel had liep ik een PR. En dat zonder maximaal te gaan en echt gewoon lekker te lopen. Ik sta gewoon zelf nog steeds versteld van mijn eigen snelheid. Jep, dit begint er al steeds meer op te lijken! :)

Luuk, hartstikke bedankt voor het navigeren tijdens het lopen, het leuke spelletje tijdens het rennen met inhalen en de gezelligheid voor, tijdens en na de run. Volgend jaar kom ik zeker weer! Ook Heleen, Anneloes en Yvonne super bedankt voor alle gastvrijheid en gezelligheid! en Jasmine, want zonder jouw startnummer had ik hier vandaag niet aan de start gestaan!

Beloof mij één ding na het lezen van deze blog: schrijf je in voor volgend jaar. Zelfs al red je hem nu nog niet, train ervoor, doe het. Het parcours is prachtig. Zelfs meer dan de moeite waard. Vandaag regende het en was het koud, maar stel je voor dat er ook nog een waterig najaarszonnetje was. Dit wil je echt niet missen! Ik ben er sowieso weer bij :)