DIARY | Confessions of a runaholic

My confessions of a runaholic. Ojee, I have something to admit…

Vannacht had ik het helemaal in mijn hoofd hoe ik deze blog zou gaan schrijven. Hoe ik het zou vertellen en op welke manier. Nu ben ik een leeg wit vel. Ik weet niet waar ik moet beginnen, dus ik ga maar gewoon schrijven. En dan hopen dat het vanzelf eruit rolt. Bereid je voor op een lang verhaal, maar hopelijk hou je het vol tot het einde.

Ik ben een hardloper (goh, je meent het) en ik heb dan ook een grote liefde voor deze sport. Zo groot dat ik zelfs toegeef dat ik een runaholic ben. Gelukkig ben ik niet de enige, want volgens mij kan jij er net zo goed over mee praten :) Maar goed, hardlopen is dus een soort verslaving, en meestal in goede zin. (Zolang je niet te ver doordraaft en naar je lichaam luistert) Wijze woorden. Maar omdat het zo een groot onderdeel van mijn leven is, komen daar ook de bijbehorende dilemma’s bij. En dan bedoel ik echte dilemma’s. Niet alleen ‘welke tight ik nu weer aan moet en wanneer ik mijn vest in de was moet doen, zodat hij toch weer schoon én droog is voor mijn volgende training’ -dilemma’s. (Ja, dat zijn ook écht dingen die mij bezig houden midden in de nacht :)

Kom nou eens tot de kern Kirsten. Ja, ja. Naja, ongeveer een 1.5 maand terug ben ik begonnen met trainen bij de lokale atletiek vereniging. Zoals je misschien wel weet train ik daar twee keer in de week. Lekker op de baan intervalletjes doen en in het weekend  in mijn eentje een langere loop. De baantraining bevalt mij zo ontzettend goed, dat ik zelfs met regen blij ben als ik er weer mag. (shocking!) Ik leer daar looptechnieken en word gecoacht. Ze kijken hoe ik loop en waar een beetje mijn sterktes zitten. En oke… daar komt ie…

Het komt er op neer dat ik de marathon vooruit ga schuiven… BAM! Ja, I’m sorry. Het moet er maar in één keer uit. De marathon was voor mij een soort ‘ultimate’, mijn droom en mijn einddoel. Waar ik inmiddels al jaren over droom. Alleen droomde ik eerst nog van dat ik hem zou lopen tussen mijn 25ste – 30ste. Niet rond mijn 20ste. Toen ik vorig jaar de halve marathon op mijn 19de uitliep in een mooie tijd, kreeg ik dan ook het ‘the sky is the limit’ idee. Om mij heen las ik op zoveel blogs dat ze voor de marathon gingen trainen óf hem al hadden uitgelopen. En jup, het marathon virus had mij ook te pakken. (had?)

Ja, had. Want nu zit ik bij de atletiek vereniging en zij kwamen met een advies.. (wat inmiddels al een aantal weken terug is) Een advies dat ik de marathon beter nog even kon uitstellen en mij beter kon gaan richten op de korte afstanden. Afstanden a la 1500 meter tot en met 10 km. En de halve marathon dan voor de fun (omdat ik dat zo leuk vind). Eerst schrok ik een beetje, want stiekem klonk mij dat bijzonder fijn in de oren. Aan de andere kant had ik mijn zinnen gezet op de marathon van Amsterdam. En ik had het jullie belooft. (Tja, confessions of a runaholic a la blogger)

Ik denk dat dit alles dan ook inmiddels al 5 weken terug is. Ik heb er goed over nagedacht, alles op een rijtje gezet. Afgewogen en drie keer omgedraaid. Om tot de conclusie te komen dat het inderdaad wel eens verstandiger kan zijn voor mij, om mij niet te focussen op een marathon uitlopen, maar op een super snelle 1500 meter, 5k of 10k. Om daar bikkel hard naar toe te trainen én misschien wel meer resultaat te behalen, dan ik op de hele weg naar de marathon zou doen. Maar wees gerust, die marathon droom is er nog steeds. En die gaat niet weg. Ik geef mijzelf alleen de tijd om nu op jongere leeftijd te vlammen op kortere afstanden en dan straks met een flinke spaarpot, over een aantal jaar, in het vliegtuig te stappen naar New York om die prachtige marathon binnen de 4 uur uit te lopen én mijzelf daarna te verwennen op shoppen tot ik er bij neer val.

Aan de lange blog is wel duidelijk hoe lastig ik dit vind, maar hoe belangrijk onderdeel dit wel niet is voor mijn blog. Ook ik ben maar een mens en ik weet ook niet altijd hoe alles gaat. Toch vind ik dit een bijzondere omkanteling. Misschien was het allemaal wel zo bedoelt? Misschien moest het wel op deze manier gaan en brengen de trainingen bij de atletiek vereniging mij nog wel veel meer? We gaan het zien.. Ga je mee op dit avontuur?

Ik blijf je in ieder geval op de hoogte houden, want aan mijn blog verandert verder niks.
Girlontherun is still on the run. But maybe now a little faster and with less distance.
Liefs, Kirsten

Foto door Matthieu Verhoeven Fotografie