Sorry dat ik zo laat op de avond nog een post schrijf. Maar ken je dat? Van die dagen dat je letterlijk met álles druk bent. Je hoofd ploft nog net niet uit elkaar en je agenda is één onoverzichtelijk zooitje. Laat staan je bureau, waarop je in een paar dagen tijd een berg hebt verzameld van een jaar aan omvang. En als je dan net om dat ene document wordt gevraagd, die ergens diep en ver onder al die puin verborgen ligt… dan begrijp je het al. In één woord: Frustratie!
Maar waar komt dat toch vandaan? Van nature ben ik geen bijzonder slordig persoon, ik ben ook geen heel opgeruimd persoon, maar het is wel altijd leefbaar. En aan te zien. Ook ben ik geen stresser, die als een kip zonder kop rond gaat rennen als the pressure hoog wordt. Maar wat is het dan? Waarom ben ik zo gefrustreerd dat ik er zelfs een blog over schrijf?
Stiekem denk ik dat ik het wel weet. Maar toegeven wil ik niet. Want dan geef ik toe aan mijn gedachtes en moet ik ze onder ogen zien.. Oké, ik geef het toe. Ik baal. Ik baal dat ik nog geen stap in de sportschool heb gezet, laat staan mijn hardloopschoenen heb aangetrokken. Ik baal dat ik al drie maanden aan the running blues lijdt. Waardoor ik bijna een traantje wegpink als ik ‘s avonds in het donker en in de harde regen iemand die hard zie hardlopen. Slechts één gedachte gaat er dan om in mijn hoofd: JALOERS! En ja.. ook gefrustreerd.
Vandaag zette ik dan ook een afbeelding online op de Facebook en vroeg om jullie positieve gedachtes. En weetje, dat fleurde mij echt op. Zo zei Elsabeth: “Smile life is great!” En Desiree: “Wat er ook gebeurd, altijd blijven lachen!”. En het zijn die simpele quotes die mij dan toch weer een beetje laten lachen.
En nu ik mijn blog weer terug lees. En nog een keer en nog een keer, merk ik dat ik al wat rustiger wordt. Misschien moest ik mijn running blues wel gewoon even uiten en delen. Ik ben benieuwd of iemand zich herkent hierin.
Is er iemand die ook wel eens last heeft van de running blues?
Slaaplekker, Kirsten
