DIARY | Wedstrijdkriebels, maar dan anders

Na een avond werken plof ik op de bank. Tassen liggen open gespreid op de grond. Morgen rond deze tijd arriveer ik na een dag werken met de trein in Nijmegen. De stad met een zachte ‘G’, waar het woordje ‘keileuk’ regelmatig te horen is, de gastvrijheid net even wat meer aanwezig is, ik regelmatig word aangesproken op mijn ‘algemeen beschaafd nederlands’ en waar morgen al behoorlijk wat lopers aan de start staan van de Zevenheuvelennacht. Maar ik stel de loop nog even uit tot zondag.

Want dan ben ik zelf aan de beurt. Dan sta ik aan de start van het 15 kilometer parcours. Met de gedachtegang dat ‘ie iets korter is dan de Dam tot Damloop troost ik mijzelf. Met het idee dat ik deze keer niet op mijn maximale hoef te lopen, krijg ik zelfs zin in de 15 kilometer lange kwelling! Want dat blijft het stiekem wel een beetje, zodra een wedstrijd bij mij voorbij de 10 kilometer komt dan weet ik van te voren al dat ik ergens, zo rond de 12-14, een realiteitscheck door ga. ‘Waarom doe ik dit? Ik wil niet meer. Zal ik stoppen? Dit is toch niet leuk?’ En ja ook de: ‘Ik doe dit nooit meer’ doorkruist meestal mijn hoofd. Maar ik weet ook dat wanneer ik over de finish kom die gedachten als sneeuw voor de zon verdwijnen en ik het liefst direct mijn inschrijving voor volgend jaar alvast bevestig. Ik heb er zelfs in totaal 5 uur reistijd voor over.

Maar zondag hoop ik die kwelling even achter mij te laten. Door een lekker tempo aan te houden en niet op maximaal te gaan lopen, hoop ik al die gedachten te maskeren, behalve die van na de finish natuurlijk! Die zijn meer dan welkom.

Ik wil genieten, want ik kom al sinds mijn 10de in Nijmegen. Als klein meisje ging ik dan drie dagen uit logeren bij een vriendinnetje die ik op een vakantie in Frankrijk had leren kennen. Twee keer in het jaar zagen we elkaar. De ene keer kwam ik naar het zuiden en de andere keer kwam zij helemaal naar noord westen toe. Een reis van 200 km die onze ouders gelukkig voor ons over hadden. Wat later gingen we zelfstandig met de trein én bracht ik zelfs mijn beginnende hardlooppassie mee. Maar nooit heb ik echt kunnen hardlopen daar. Het bleef meestal bij een voornemen. Die door teveel korte nachten en teveel gezellig bijkletsen niet werd uitgevoerd. En nu komt daar zondag verandering in! Zaterdagavond ben ik niet braaf op tijd in bed te vinden, eerder ergens in de stad, maar zondag zal ik lopen. Dat is geen voornemen deze keer, maar een belofte.

En hoewel ik dan misschien lekker ga lopen, zonder een streeftijd, zonder een echt doel. Stiekem voel ik toch de wedstrijdkriebels. Kriebels die verwijzen naar het lopen in een bekende stad met een onbekend parcours. Het zijn wedstijdkriebels, maar dan net eventjes anders.

Ik heb er zin in!
Volg Girlontherun ook op Instagram, Facebook & Bloglovin!:)