Een glimlach met een traan, mijn 2de competitieloop

Twee avonden in de week stond ik op de atletiekbaan, 7 dagen terug nog bij de 10k van Hoorn met een dik PR en twee dagen in de week in de sportschool. Gisteren stond ik aan de startlijn van mijn tweede wedstrijdloop op de 3,000 meter. En die liep totaal anders dan ik gehoopt had…

Ik begon de ochtend met mijn gebruikelijke ontbijt en een glas melk. At vlak voor ik in de auto stapte nog een krentenbol met kaas en later nog eentje toen we bijna de Afsluitdijk afreden. Ik had een flesje extran bij me, waar ik heel slim, al vroeg aan begon. Ik zou hem in delen opdrinken om te voorkomen dat ik weer een plasbui kreeg. Achteraf niet zo slim, kwam ik achter.

Het zonnetje scheen fel, de lucht was helemaal open, in tegenstelling tot mijn woonplaats. Er lagen handdoeken op de grond en binnen no-time had ik mij erop genesteld, net zoals mijn overige sportmaatjes. Lekker opwarmen in de zon. Hoe heerlijk kun je beginnen aan een run? Ik ontving het rode broekje en tot mijn grote verbazing zat hij perfect en matchde hij met mijn top. Hoeveel beter kon het gaan?

Een half uur voor de start begon ik met inlopen, samen met mijn maatje Sarah. Wat oploopjes, wat technieken en een paar rondjes joggen. Om tien over half vier kwamen wij ons melden bij de start. Een van mijn teammaatjes stond daar met een grote fles water, ‘wil je nog een slokje?’. Ik twijfelde, maar had een droge mond. Dus nam toch een paar klein slokjes en spoelde het goed rond. Voor ik het wist werden onze namen opgenoemd en moesten we een rij vormen.

Het schot klonk en zoals gewoonlijk blijf ik eerst een seconde staan en begin dan pas met rennen. De hele meute komt op gang en ik sluit mij er bij aan. Ik loop in de laatste groep, maar krijg het voor elkaar om nog net voor iemand te blijven lopen, zodat ik niet helemaal achterop loop. Helaas is het meisje waarmee ik de vorige keer een eigen wedstrijd voerde niet aanwezig en degene die de vorige keer als laatste eindigde ook niet. Het tempo lag hoger deze keer, maar dat kwam goed uit, want ik was net zoals hun ook van plan een PR binnen te slepen.

Na nog geen halve ronde begint mijn mond onwijs droog aan te voelen. Met mijn tong probeer ik het vochtig te houden, maar binnen de kortste keren is hij weer droog. Mijn ademhaling wordt steeds dieper en ik begin moeite te krijgen. Zelfs mijn armen beginnen pijn te doen met het heen en weer gaan. Toch hou ik vol, ik blijf bij de groep. Een ronde is al voorbij.

Ik begin het nog zwaarder te krijgen, ik heb geen idee op wat voor tempo ik loop, maar mijn lichaam protesteert. Het wil niet. Ik begin te stressen in mijn hoofd. Dit loopt absoluut niet lekker. Na de tweede ronde slaat mijn lichaam om en mijn hoofd ook. Uit het niets voel ik kippenvel over mijn hele lichaam. Niet alleen mijn armen, maar ook mijn benen en ja, zelfs op mijn gezicht. Ik loop door, maar verlies snelheid. Ik raak van de groep af. Mijn ademhaling wordt dieper en begint een piepend geluid te maken. Ik ren door.

Inmiddels zie ik de groep in de verte lopen en ik voel mijn energie letterlijk aftakelen met elke stap die ik zet. Ik heb nog steeds kippenvel en begin zelfs last te krijgen van mijn oriëntatie. Ik wordt ingehaald door de voorste lopers, al bij mijn derde of vierde rondje. De moed zakt mij in de schoenen, zal ik uitstappen?

Ik doe het niet, ik loop verder. Mag ik eigenlijk wel uitstappen? Wat gebeurd er als ik uitstap? Wat is nu wijsheid? Gedachten die mijn hoofd overstromen. Ik zak nog meer in mijn tempo en heb het gevoel dat ik bijna aan het joggen ben. Om de paar meter doe ik mijn ogen dicht, gefocust blijven, finishen. De kippenvel baart mij vooral zorgen, ik heb het vaker gehad en dat is geen goed teken. Maar iedereen roept doorlopen, dus dat doe ik. Dat wil ik ook. Alleen ik ga zo langzaam, dat ik mij eigenlijk heel erg schaam. Steeds loop ik weer langs dezelfde mensen, die mij steeds verder zien afzakken.

Wanneer ik bijna aan mijn laatste ronde mag beginnen, wordt ik ingehaald door lopers, zij finishen voor mijn neus. De hulpverleners vertellen mij dat ik nog een ronde moet. Ja ik weet het. Zoiets zei, of nee, volgens mij dacht ik het terug. De laatste ronde was het zwaarste, ik liep volledig op automatische piloot. Mijn gezicht stond op standje nul. Nul van geen emotie. Toen ik nog 100 meter tot de finish moest werd mijn naam omgeroepen, ‘ ze verdient een extra applaus’. Zelf dacht ik daar anders over.

Ik had zelfs geen energie voor een eindsprint. Ik kwam over de finish dat wel. Ik ging linea directa naar onze tent. Dronk veel water en ontving de lieve woorden van een sportmaat : ‘Niet boos zijn dat je de laatste was, je hebt hem uitgelopen! Zelfs in jouw toestand heb je niet opgegeven en ben je door gegaan, dat getuigt pas echt van doorzettingsvermogen. Dat is ontzettend knap!’  Hij moest de woorden een paar keer herhalen voordat het tot mij door drong. Hij had een punt.

Ik heb nog een tijd gezeten, trillend, met kippenvel, terwijl het ver boven de 20 graden was en de zon scheen. Ook gebruikte ik voor het eerst sinds jaren mij Inhalator weer, omdat ik ontzettend benauwd was geworden. Na een tijdje raapte ik de energie bij elkaar om een blikje koude cola te halen. En die deed mij gelukkig ontzettend goed. Langzaam knapte ik weer op en bij de laatste estafette rondes kon ik mijn teammaatjes weer enigszins aanmoedigen.

De grootste fout die ik heb gemaakt gisteren is dat ik veel te weinig heb gedronken. Ik had meer water moeten drinken en niet in de zon moeten gaan liggen voor de wedstrijd. Ik heb ergens gelezen dat je lichaam bij hoge temperaturen automatisch op kippenvel overschakelt, omdat als je zou door zweten, je teveel vocht gaat verliezen met het gevaar op uitdroging. Dat klinkt mij behoorlijk logisch in de oren. Ik baalde ontzettend, maar inmiddels heb ik het wel geaccepteerd. Dit is een hele wijze les voor in het vervolg.

Met al mijn trainingen in de avonduren door het werken overdag, is mijn lichaam helemaal geen zon en warmte gewent. Tel daar bij op dat ik te weinig water heb gedronken, last had van hooikoorts (ondanks de pilletjes), het gras net gemaaid was en ik ergens ook nog heel licht astmatisch ben. Maakt dit tot een goede verklaring van mijn staat van lopen. Tel daar nog bij op dat ik de afgelopen weken alleen maar PR’s liep wanneer ik mij daar toe zette, was dit misschien een hele wijze les. Het kan niet altijd goed gaan, hoe graag je dat ook wilt.

Desondanks ben ik niet ontevreden. Uiteindelijk liep ik hem toch nog in 13 minuten en 17 seconden. Een gemiddelde snelheid van 4:20 aka 13,8 km/u. Ik had het gevoel niet vooruit te komen, maar dat kwam ik dus nog wel degelijk. Het is mijn ‘slechtste’ tijd. Maar onder deze omstandigheden mijn beste :) De volgende keer zal ik mij beter voorbereiden, net zoals ik bij de 10k van Hoorn deed. Op tijd beginnen met veel water.

Bedankt voor alle lieve aanmoedigen en wensen op Instagram. Jullie zijn te lief! Wat deed mij dat goed zeg gisteren! En nog even extra thumbs up voor Sarah. Die voor het eerst meeliep en direct een tijd van 11:17 neerzetten. Topper!

Vandaag houd ik een rustdag, morgen ga ik weer trainen. Want uh.. dat het gisteren even niet zo lekker liep houd mij natuurlijk niet tegen om de volgende keer wel een PR neer te zetten! :)

Hoe was jouw weekend?

Liefs, Girlontherun
Kirsten

Volg Girlontherun ook op Instagram & Facebook!:)