Herken je het gevoel, als ik de woorden ‘I’m aliveee!’ zeg of zing? (Don Fardon) Ja? Nou het vat in één keer mijn vakantie samen in Het Zwarte Woud Duitsland. Zweten en doortrappen. Eigenlijk niet meer kunnen, maar dóórgaan. En dan de beloning, een uitzicht tot ver in de verte. Naast wat krekels en je eigen gehijg, volledige stilte. De zweetdruppeltjes die zich een weg in de vrijheid banen en een glimlach van oor tot oor.
‘s ochtends vroeg stapte we op de fiets. Regelmatig met een flinke kater van de vorige avond. Echt, dat werkt het beste. Een uur flink doortrappen en je kater is als sneeuw voor de zon verdwenen. Ideaal voor een vakantie waarbij je actief bent maar ook van een feestje houdt. En dat laatste gaan wij natuurlijk niet ontkennen ;)
Vrouwen en kaartlezen. Ik zal je zeggen dat dat eigenlijk heel goed ging! De blunders daargelaten.. Bijvoorbeeld die keer dat we op een soort snelweg terecht kwamen. “17% Daling” luidde het bordje aan het begin van de weg. Met een glimlach versnelde wij ons tempo. Tot de bochten wel erg scherp naar rechts gingen. De auto’s wel erg snel langs reden. En ons hart net iets te hard begon te kloppen. Tijd om maar even te stoppen langs de weg. Dit kon toch geen fiets route zijn? En nee, dat was het ook niet. Een levensgevaarlijke afdaling, waar we nooit op hadden mogen gaan. WOOPS!
En zo hadden we een paar dagen later nog één blunder.Het fietsen op gevoel ging goed. Wij hadden helemaal geen kaart nodig! De bordjes waren voor ons duidelijk genoeg. Dus besloten wij de kaart lekker in de tas te laten. Onderweg stopte we bij een ouderwets Duits hotel. Dronken we gezellig wat en besloten toen verder te gaan.
We hadden de keuze voor links of rechts. Ons gevoel? Rechts! Hele beredeneringen kwamen eruit. Dus wij besloten rechts te gaan. Fout. We hebben maar liefst 1,5 (!) uur op vals plat omhoog moeten fietsen. Op het moment dat je dacht bijna boven te zijn, nam de weg wel weer een draai en kwam er een nog hogere top te voorschijn. Bleek dus, dat we een ski piste vanaf de onderkant aan het op fietsen waren… Vandaar al het gejuich van de tegemoetkomende wandelaars.
Eenmaal boven keken wij onze ogen uit. Dachten wij twee dagen eerder op een hoog punt te zijn geweest, forget it. Dit was nog tien keer zo mooi. Uitgeput keken we elkaar aan, het was het waard.
Als je daar boven staat en zo ver kan kijken dat je er duizelig van wordt, dan begint je hart te bonzen. Het gevoel van ‘I’m alivee’ overspoelt je lichaam. En dit zou niet de laatste keer zijn dat ik dat zou voelen. Want een paar dagen later ondernamen we iets waarbij je je écht Alivee voelt. Maar dat lees je de volgende keer :)
Wat moet ik toch weer lachen als ik terug denk aan mijn zomervakantie, heb jij soms ook van die stomme blunders tijdens het sporten?
♥ With love, Kirsten
Ik zit echt met een brede glimlach je blog te lezen. Wat was het genieten! Deze vakantie was door meerdere dingen onvergetelijk! Zeker voor herhaling vatbaar :)) xx
Dat klinkt als een supervakantie!
Ik las net je vorige stukje pas, ben zelf ook op vakantie geweest. Hopelijk ben je snel weer helemaal fit.