Vanochtend ging ik als beloofd voor een run, het werd wel een 50 minuten run i.p.v. 60. Waarvan 40 minuten op Endomondo getrackt. In die 40 minuten had ik al ruim 7 km. erop zitten. Dus ik ging óf ontzettend snel en kan nu door een wonder weer met gemak 12 km/u lopen of mijn GPS was weer eens aan het flippen. En helaas denk ik het laatste.
En daar werd ik behoorlijk chagrijnig van. Ik merkte het bij de 5km. toen het vrouwtje omriep dat ik zojuist 5 km. in 24:17(?) minuten had gelopen. Toen dacht ik al van; Hmm.. dit klopt niet. Een halve minuut sneller dan mijn PR is al onwijs hard lopen, maar ruim 2 minuten?
Toch liep ik maar door, want ik zou voor een 60 minuten run gaan. Na nóg een omweg had ik er gewoon geen zin meer in. Mijn GPS gaf aan dat ik al 7,4 kilometer had gelopen en mijn klok zegt dat ik op 40 minuten zat.
Ondanks dat mijn run een beetje tegen viel, was ik toch tevreden. Mijn lichaam voelde voldaan. Ik heb heerlijk een kilometer uitgelopen in het zonnetje, luisterend naar de vogels.
En toen vroeg ik mij iets af. Ik ben gewend om overal het fietspad te pakken. Alleen bij te veel verkeer begeef ik mij op het voetpad. Ik ben dus eigenlijk een echte fietspad renner en natuurlijk altijd aan de linker kant van de weg. Maar hoe zit dat met jullie?
Zijn jullie fiets- of voetpad lopers?
♥
Ik ren altijd op het fietspad.
Op de weg waar ik langs ren is er bijna geen stoep.
Dan heb je weinig keus inderdaad! Als je maar goed op let met de auto’s ;)
Knap hoor! Met een jaloers steekje diep van binnen lees ik je post. Het is lang geleden dat ik zover heb kunnen lopen zonder pijn en klachten.
Ik ben ook een echte fietspad loper. Tenzij ik wat meer de rust en de natuur op zoek. Dan ga ik de Empelse dijk op of ga ik bij ons het van Zwietenpark in.
Vanmiddag heb ik in het van Zwietenpark een rondje van 5km gemaakt. Dan ben ik echt aan het genieten van de natuur en de rust. Ik heb mijn koppie lekker leeg gelopen. Nu de diagnose aan het licht is gekomen met de probleemkuiten loop ik ook stukken relaxer zonder telkens onder het lopen te piekeren waar ik die vervelende pijn etc. van heb.
Ik voel me voor nu tevreden met elke kilometer die ik kan rennen. Richt me nu op de laatste dingen die ik wil afronden en dan de operatie ondergaan.
Jeetje heftig hoor meid. Maar wat een doorzettingsvermogen heb je toch! Hopelijk kan de operatie alles makkelijker voor je maken!
En dijkjes zijn inderdaad ook heerlijk om over te rennen, helemaal als het zonnetje schijnt!
Ik lijk heel sterk. Maar ik huil soms veel hoor. Alleen doe ik dat thuis als niemand dat ziet (of alleen Richard…)! ;-) Maar toch ben ik vastbesloten om deze ellendige periode straks goed af te sluiten. Ik merk dat ik erg klaar ben voor de operatie. Ook al zie ik er heel erg tegenop. Maar het verlangen naar pijnloos lopen en mijn grenzen eens echt te kunnen gaan verleggen is heel sterk.
Vanochtend een klein stukje gelopen, maar toch weer teveel pijn. Elk minuutje die ik momenteel kan rennen is er weer 1 denk ik telkens! Positief blijven! Ook al valt dat soms niet mee.
Misschien een ideetje om je run te exporteren als bv. gpx bestand en dan inlezen in afstandmeten.nl. De tijd zal wel kloppen, dus dan kun je alsnog je tempo zien.
Ik loop ook vaak op het fietspad, tenzij ik in het donker loop en er auto’s langskomen. In het buitengebied loop ik vaak op landweggetjes en bospaadjes, waar soms zelfs geen fietsers mogen komen.
Dankje Elsa voor de tip! Daar ga ik eens naar kijken, want het is al eens eerder voor gekomen dat hij niet helemaal klopte.
En inderdaad, ‘s avonds kun je beter een voetpad pakken, je bent zo kwetsbaar als hardloper op de weg.
Landweggetjes & bospaden blijven de mooiste gebieden vind ik zelf. Één met de natuur en lekker in je eigen wereld!