In de vorige post vertelde ik je over mijn mountainbike ervaringen in Duitsland en het gevoel van being alive. Nou, het alive gevoel verdubbelde toen ik enkel in een tuigje, rennend de afgrond tegemoet ging op een 1400 meter hoge berg. Gelukkig zat ik vast aan de instructeur achter mij en hing er een parachute boven ons. Tandemfliegen op z’n duits, waarschijnlijk zegt Skydiven je meer. Eerst klim je met tas en al,via kleine bos- en steenpaadjes, helemaal naar de top van een berg. Vervolgens is het wachten tot de juiste wind er is en moet je alles goed neerleggen. En dan ga je letterlijk naar de afgrond rennen, alsof je levensmoe bent. En voor iemand met hoogtevrees, kan ik je zeggen, is dat best een prestatie. (Vooral als je bij aankomst boven op de berg, het bordje op de tweede foto leest. Fijn.) Even was er te weinig thermiek (warme lucht waardoor je opstijgt) en dreigde het een snelle daling richting de bomen te worden. Ik heb toen stiekem een schietgebedje gedaan, waarbij ik even bedankte voor al het moois in mijn leven. En thank god, het hielp, want plots kwam er weer warme lucht en gingen we zelfs tot in de wolken. 50 Minuten heb ik als een blije vrije vogel in de lucht gehangen. In het begin wat paniekerig, maar later zo relaxed dat ik rustig foto’s durfde te maken met mijn camera. Once in a lifetime experience! Die kan ik weer afstrepen. :)
Ik zou het zo nog een keer doen, want wat een gevoel en wat een ervaring!
Voor eventjes ben je vogelvrij, heerlijk.
Zou jij het durven/doen?
♥ With love, Kirsten
Ziet er heel tof uit maar ik zou toch liever veilig aan de grond blijven!
Dankjewel! Het was onwijs mooi. Zo heb je toch een beetje kunnen proeven ervan ;)