Hardlopen in het hier & nu

Wat is er lekkerder dan de sportschoenen onder je bed vandaan trekken, je pas gewassen kleren van de waslijn te halen en je opgeladen sporthorloge om je pols te bevestigen? Om vervolgens met enkel een huissleutel en (nood)telefoon de deur uit te stappen. Als je het voor je ziet, in je eigen huis, met je eigen sportschoenen en eigen outfit, dan begrijp je al: er is niets lekkerders. Maar om het tóch nog net even wat smeuïger te maken (ja het kan echt), schrijf ik vandaag over Hardlopen in het hier & nu. En waarom je er daardoor nog meer van geniet. En vooral: Wat voor een invloed het heeft op je gedachten. Lees je mee?

Je hebt drukke dagen achter de rug, die ene persoon die maar aan je blijft trekken over van alles en nog wat. Van alles waar je even eigenlijk totaal geen zin in hebt. Of juist dat waar je zo druk mee bezig bent geweest, de afgelopen tijd gewoon niet wil lukken zoals je het je van te voren hebt voorgesteld. Vermoeid van alle gedachten die je hoofd continu doorkruizen, als omgeven worden door een wespennest zonder beschermend pak. Je kijkt dof voor je uit en besluit om te gaan hardlopen. Hardlopen is immers je redding.

Je kent de quote vast wel: Running is my therapy. Oftewel, met hardlopen krijg jij het allemaal weer op een rijtje. Vol goede moed trek je je pasgewassen sport setje en ruikt er nog even aan. Stapt in je deluxe hardloop schoenen en zet je horloge aan om GPS te ontvangen. Met een nog enigszins geïrriteerd gezicht sla je de deur achter je dicht.

Je begint te lopen. Werpt een blik op je horloge. Kijkt snel weer voor je uit. Het is geen noodzaak om een tijd te halen, of een afstand, of een tempo. Het is zaak om in het hier & nu te lopen. Om je beschermende pak weer terug te vinden, waar je die dan ook gelaten mag hebben tussen de wespennesten. Ze steken. Prikken. Zijn vervelend.

Een kilometer zit erop, langzaam beginnen de wespen al iets minder te steken. Ze zijn er nog wel, maar je voelt ze minder. Ze prikken nog wel, maar het doet minder pijn. Je slaat niet meer in de ronde, maar loopt rustig door. Terwijl je loopt kijk je om je heen, de lucht is blauw grijs, een mengeling van ongunstig weer, maar dat zich waarschijnlijk gedeist houdt en waar misschien zelfs een waterig zonnetje achter vandaan kan komen. Je ziet de wielrenners gevaarlijk dicht langs je komen. En de auto’s met familie’s rijden voorbij.

Even ben je afgeleid en kijkt weer op je horloge. Wauw inmiddels is er alweer een kilometer voorbij. Langzaam begeef je je in gedachten weer terug in het wespennest. Je bent rustiger, neemt de tijd om ze eens goed te bekijken. Ook zij worden rustiger, en in plaats van dat ze constant prikken, blijven ze zachtjes rusten op je om tot adem te komen van het constante geprik. Ze geven je de kans ze eens echt goed te bekijken. En jij neemt de tijd.

Je bestudeerd er een paar en tot je verbazing kom je erachter dat ze eigenlijk helemaal niet zo eng of gemeen zijn. Je kijkt nog wat beter en ziet dat ze eigenlijk wel lief zijn. Niet allemaal, maar de meeste wel. Je komt er zelfs achter dat wanneer jij niet zo in het rondte zwaait en agressief reageert, dat ze je niet meer steken. Dat ze enkel aandacht vragen. Een blik, een gedachte. Niets meer niets minder.

Je begint rust te krijgen, bekijkt ze van verschillende kanten, weegt de voor- en nadelen tegen elkaar af. Een enkele wesp verlaat je. Vliegt zijn eigen (andere) weg weer terug. Een paar blijven hangen. Maar rustig. Ze steken niet. Kijken je alleen aan. En je kijkt terug.

Terug gezogen naar de realiteit werp je een bezwete blik op je horloge. Je hebt meer kilometers gemaakt dan je van te voren had verwacht. Je kijkt vooruit op de weg. En ookal lukt het de zon niet om door te breken, je voelt je alweer rustiger. Je slaat af naar links voor het pad terug naar huis. Je beseft dat je door het lopen eindelijk de dingen op een rijtje hebt kunnen krijgen. Je problemen of nare situaties zijn niet als sneeuw voor de zon verdwenen, maar je ervaart dat je niet altijd een beschermend pak nodig hebt om die wespen te lijf te gaan. Dat je met een rustige houding en een neutrale blik al veel verder komt.

Terwijl je thuis komt en je warme schoenen uittrapt, door loopt naar de koelkast voor een glas water en neerploft in de stoel in de tuin besef je weer waarom je hardloopt. Het gevoel van hier & nu dat je krijgt. Het overzicht dat het je oplevert. De rust die het creëert. Met een voldane zucht begin je te glimlachen. Het leven is zo slecht nog niet. En hardlopen doet het je altijd weer beseffen.

Herken jij jezelf hierin?
Liefs, Girlontherun
Kirsten