Het bijzondere gevoel tijdens een duurloop

Wanneer was het de laatste keer dat je een langere afstand liep? Deze vraag speelde zich af in mijn hoofd. Verder dan tijdens een evenement kwam ik niet. Door de wedstrijden op korte afstanden zoals de 1500m & 3000m, kom ik vaak niet verder dan 5kilometer, die ook nog eens in interval is opgedeeld. Toen ik vandaag dan ook mijn asics met extra demping aantrok voor een duurloop, begreep ik weer waarom ik o.a. ben begonnen met hardlopen.

Zonder muziek, met enkel mijn horloge en zogenaamde nood telefoon verliet ik mijn huis. Het is warm, benauwd. En mijn benen moeten weer wennen aan het lopen. Ik raak op tempo, maar voor de snelheid die ik loop, is mijn ademhaling veel te hoog. Gelukkig kan ik de oorzaak deze keer op het weer afschuiven, en op het rustige tempo loop ik door.

Ik blijf heel constant lopen, het is een rustige duurloop. Voor het eerst sinds, uh… Even rekenen, wat zal het zijn? 4 maanden? Misschien zelfs wel bijna 6… loop ik weer door de polder. Moeder en vader zwaan zwemmen rond in de sloot naast mij, wakend over hun kroost die keurig bij elkaar blijft. De hond van een grote boerderij komt blaffend naar het hek, godzijdank dat het hek dicht is, want hij volgt me al blaffend en kwispelend (wat wil ie nou?) tot hij niet meer verder kan.

De zweetdruppels beginnen te komen, het is echt warm. De stukjes schaduw voelen als een heerlijk koud zwembad ter verkoeling. Waren ze maar langer. Ik vraag mij af of ik van dit zonnetje nog mijn bruine kleurtje zou bijhouden. Ik loop weer verder.

Ik kom langs een man op een soort auto grasmaaier, de geur van het pas genaaide gras laat mijn neus kriebelen. Ik versnel iets mijn pas, voordat ik in een niesbui terecht kom. Even zijn mijn gedachten stil. En op het moment dat ik het besef, stroomt er alweer een nieuwe lading binnen.

Zo denk ik aan een manier om meer te lopen, met minder tijd. Zou ik bijvoorbeeld onderweg naar mijn werk een station eerder uit kunnen stappen? En dan de rest hardlopen richting werk? En wat nou als ik mijn wekker heel vroeg zet? Of juist ’s avonds laat nog ga? Maar ook nieuwe routes doorkruisen mijn hoofd. Ik moet zeggen dat ik het best gezellig heb met mijzelf.

Na ongeveer 5,5 km begin ik het al zwaarder te krijgen, mijn lichaam is het echt niet meer gewent. Toch lijken mijn benen vanzelf te gaan, mijn ademhaling is nog steeds hetzelfde en zelfs de glimlach zit nog steeds op mijn gezicht. Een oud en vertrouwd gevoel borrelt naar boven. Het gevoel dat ik altijd had toen ik nog niet op de atletiekbaan trainde. Het zwoegen en doorzetten, wanneer je lichaam je eigenlijk vertelt dat het genoeg haar best heeft gedaan. Maar wanneer je jezelf er toe zet om juist door te lopen in plaats van stil te gaan staan, je lichaam zich daar aan aanpast en je gewoon weer een bonk energie geeft. Heerlijk. Het voelt vertrouwd. En vooral fijn.

Terwijl ik de laatste klim over de snelweg bereik, zet ik nog even een knop om. Zo snel als ik kan ren ik er tegen op. Ik voel de weerstand. Er komen auto’s voorbij en terwijl ik voor hun een simpele hardloper ben waarvan ze er wel vaker een zien, fungeren zij voor mij als een motivatiemotor. Ik zet nog een tandje bij en sta binnen de kortste keren al bovenop het viaduct. Nailed it!

Met een hoge ademhaling, een lach van oor tot oor en zweetdruppels die zich nu toonbaar maken daal ik op een lekker tempo af. Mijn horloge tikt de 7 kilometer aan en dat is het punt waarop ik mijn versnelde tempo omzet in een jog. Nog 500 meter jog ik door, alvorens ik hem verander in een wandeltempo. Mijn hartslag zakt weer en mijn lichaam komt bij. Het zweet begint haar werk te doen en voldaan vervolg ik mijn weg naar huis. Denkend aan een heerlijke fles met koelkast koud water dat op mij staat te wachten.

Ik weet het weer. Die lange afstanden, die moet ik vaker doen.

Liep jij vandaag nog?
Liefs, Girlontherun
Kirsten

Volg Girlontherun ook op Instagram & Facebook!:)