Het was weer zo’ndag

De weersvoorspellingen waren een welkom punt op het nieuws. Het vooruitzicht naar 16 graden en zon deed half Nederland uitstapjes plannen voor het weekend naar bos of strand. Lopers die een zondagse wedstrijd hadden gepland kregen spontaan een extra wedstrijd-enthousiasme-kriebel en de korte broeken + zomerse shirtjes werden gretig uit de kast getrokken. Ein-de-lijk. Laat dit nou net zijn waar heel Nederland zo eindeloos op heeft gewacht, en je begrijpt; ik voel mij daarbij ook zéér aangesproken. Dus.. Loop je weer gezellig met me mee?

Jep, het was weer zo’n dag… De dag waarop je wakker wordt van de fluitende vogels. Je voelt het aan je wateren, vandaag wordt een mooie dag. En nee, da’s niet omdat Piet Weerbericht dat gisteren zei. Je voelt het gewoon. De klok tikt amper half zeven aan, maar jij staat al naast je bed. Je rekt je wat uit, frommelt je hopeloze ochtendhaar in een staart, draait er een elastiekje in en spettert koud water in je gezicht.

Twijfels. Wanneer je voor je kledingkast staat, sub afdeling sport. Wat moet je aan? Lang, kort? Twee laagjes, enkel laagje? Vestje met shirtje, vestje met hemdje? Dikke lange tight, dunne lange tight? Korte tight? Geen tight? Korte broek! Nee, toch maar niet. Uiteindelijk kies je voor lange tight, lang shirt én vestje. Om er buiten achter te komen dat je je natuurlijk weer te warm hebt aangekleed. Maar ach, liever te warm dan te koud denken we dan als nuchtere Hollander.

Terwijl je je sporthorloge bij de deur legt, stop je gauw een halve banaan in je mond en terwijl je je sokken aantrekt neem je nog wat slokken water uit je  bidon. 7.00 stipt sta je in de startpositie. Met je hand op de deurklink check je of je alles bij je hebt, duwt hem naar beneden en weg ben je.

De zon lacht je tegemoet. Ze is nog waterig, amper wakker. Je lacht terug, begrijpt haar maar al te goed. Terwijl je de slaap nog uit je ogen veegt, sla je de hoek om. Een fris windje verrast je, dankbaar trek je aan je mouwen van je lange shirt, trek je je kraag omhoog van je windjack.

Op een wakker-word drafje vervolg je je route. De zon werpt een goudoranjerode gloed over je pad, zich af en toe verschuilend achter de hoge bomen, lijkt ze een spelletje met je te spelen. Op de achtergrond hoor je het vertrouwde, zomerse, geluid van tjilpende vogels. Het is nog vroeg, geen auto’s, geen mensen. Uitgezonderd die ene wielrenner die een stukje terug voorbij raasde, ben je alleen met de natuur.

De zon warmt je op, laat je wangen gloeien. Je vestje is te warm, je lange shirt ook. Gretig stroop je je mouwen op, intens bewust van het feit dat dit nu kan. Het is de eerste écht zomerse dag in Nederland, eentje die je van een shot vitamine D voorziet waar je voorlopig je donkere kantooruren weer op door kunt. Eentje die méér dan welkom is.

Terwijl je je rondje voortzet, stijgt de zon op. Verandert haar gloed van goudoranjerood naar gelig, de lucht alsmaar blauwer makend. Is de slaap uit je ogen verdwenen, je hart sneller gaan kloppen. Ontwaken de mensen, van die op een elektrische fiets tot aan de rollator, van de plaatselijke wandelgroep tot aan de hockeymeisjes. Een vriendelijke gloed heerst over hun gezichten. Iedereen lijkt net een tikje vrolijker, alles oogt een beetje zonniger. En net als de zon werk je je routine af, alleen gaan de moeilijke momentjes net even gemakkelijker. Smaakt je water uit je bidon bij thuiskomst net even wat frisser en zweet je aardig meer omdat je te warm was aangekleed. Je ploft voldaan neer in de stoel in de achtertuin. Kijkt nog één keer omhoog met één dichtgeknepen oog. Lieve zon, het is fijn dat je er weer bent.

Jep, het was weer zo’ndag.

Laat het voorjaar maar komen, wat jij?

 Volg Girlontherun ook op Instagram, Facebook & Bloglovin!:)