Race verslag: Alkmaar City Run By Night 10km 2015

Gisterenavond mocht ik meedoen aan de Alkmaar City Run By Night. Nadat ik om mij heen zulke goede verhalen had gehoord, lukte het om een week van te voren nog een startbewijs te scoren. Mijn deelname stond vast. En ik kan je zeggen: het ging boven verwachting goed, maar de run nam een nare wending aan het einde. De euforie na de finish ging over in een bezoekje aan de EHBO… Lees je mee?

 

Door de bomen het bos niet meer zien
Gisteren was mijn laatste dag op de redactie van Runner’s World. Had ik het vooraf allemaal zo goed gepland, werd het uiteindelijk toch nog allemaal last-minute werk. Ik zal je vertellen hoe het er ongeveer aan toe ging.  Taart halen, afscheid nemen, bureau leeghalen, ondertussen nog druk bezig zijn met spellingscontroles en structuur aanbrengen in mijn scriptie. En door alle drukte leefde ik naast ontbijt, enkel op taart, een koekreep, een hard gekookt eitje en een droog bolletje. En veel thee. Mijn dag liep over van stress, want de deadline om alles uit te printen en in te binden naderde en in mijn hoofd moest ik nog van alles doen. Afijn, ik redde het en stond om iets over vijven weer buiten de copyshop, met in mijn tas twee ingebonden exemplaren van mijn afstudeeronderzoek. Nu alleen maandag nog inleveren! Maar het bracht geen rust in mijn hoofd. Over twee uur zou ik opgehaald worden om naar Alkmaar te gaan en op dit moment stond ik nog in Amsterdam op mijn tram te wachten.

Hup, hup, hup
Eenmaal thuis eet ik snel mijn bord met avondeten (rijst in zoetzure saus met kip) leeg, kleed mij om, stop snel een banaan, koekreep en flesje water in mijn tas en stap vervolgens in de auto richting Purmerend. Ik rijd mee met Lotte en haar verloofde (sorry klinkt zo leuk <3) en we halen eerst haar ouders op. Want, super leuk, haar moeder loopt ook met ons mee!

Honger in het startvak
Eenmaal in Alkmaar is de stad al vol met hardlopers. De muziek klinkt over de boxen, voor de dixies staan wachtrijen. Ik neem nog een paar slokken water en even twijfel ik of ik nog gauw wat moet eten. Maar binnen de kortste keren raak ik afgeleid en vergeet alweer dat ik dat moest doen. Alkmaar staat vol met supporters en lopers. De muziek galmt over straat.  Samen met Lotte en haar moeder, snellen we naar ons startvak. Waar we licht gespannen in afwachting staan van het startschot. De kriebels broeien op en we springen op en neer om kippenvel tegen te werken. Ondertussen fascineren we ons over alle fel gekleurde schoenen van de lopers om ons heen.

Ik ga zonder muziek lopen. In mijn hoofd is het nog steeds onrustig, het was zo’n drukke dag, en ik ga dan ook niet voor een bepaalde tijd. Gewoon lekker vlot lopen. Lotte besluit dat ze mij als haas gaat gebruiken. In de verte klinkt eindelijk het startschot en langzaam komt ons vak in beweging. Het duurt nog zeker 10 minuten voor wij de start bereiken en mijn maag begint te knorren. Shit. ‘Ojee, ik heb honger.’ Zeg ik droog tegen Lotte. Maar het  gevoel verdwijnt zodra de start in zicht komt. De adrenaline neemt het over.

I believe I can fly
Zodra we over de startstreep komen beginnen Lotte en ik te kletsen. Even doen we onze ‘kippen’move, waarbij we met onze armen langs ons lichaam slaan als vleugels en barsten vervolgens in lachen uit. ‘Oké, we mogen niet kletsen,’ zeg ik serieus. Wetende dat als we dat niet afspreken, we de hele weg praten.  ‘Is goed,’ antwoord Lotte instemmend, ‘ren maar zoals je wilt, ik probeer bij te blijven en anders zien we elkaar bij de finish!’ Ik steek mijn duim op en begin wat vaart te maken.

Het parcours is smal. We banen ons een weg door de straatjes van Alkmaar. Ik geniet van de sfeer om mij heen en alle mensen langs de kant. Al zigzaggend baan ik mij een weg door de vele lopers. Het valt mij op dat veel lopers gewoon helemaal links blijven lopen, wat het inhalen een hele puzzel maakt. Rechts van mij spot ik een gaatje en ik schiet er tussendoor de stoep op. Met alle ruimte om mij heen houd ik mijn pas snel. Het lijkt haast vanzelf te gaan. Na de 2e kilometer piept mijn horloge opnieuw “4:25” de kilometer. Top! Als ik een blik naar achteren werp  hoor ik Lotte roepen ‘Hier ben ik! Ik volg je!’ Waarnaar ik mijn blik weer op oneindig zet en mijn ademhaling rustig houd.

Het voelt alsof ik vlieg. Het gaat vanzelf. Mijn benen hebben er zin in. Mijn ademhaling is rustig en zelfs al het heen en weer gesprint tussen de lopers haalt mijn tempo niet naar beneden. Regelmatig pak ik een stoep langs het parcours, om in alle rust tempo te kunnen maken.

Ik bevind mij inmiddels weer in de lange sliert mensen, voor mij loopt iemand net naar links wanneer ik wil gaan inhalen. Ik meet de afstand tussen de auto en de persoon in gedachten uit. Denk dat ik het ga redden en versnel. Op het moment dat ik er bijna ben, kom ik erachter dat het niet gaat passen. Ik draai mijn lichaam zijdelings en roep sorry naar de persoon voor mij. Die vervolgens meteen ruimte voor mij maakt en roept ‘Geen probleem! Succes! Zet hem op!’ Ik raak bijna ontroerd door deze geweldige reactie en enthousiast schreeuw ik terug ‘Dankjewel!! Jij ook! Veel plezier!’ waarop ik gauw mijn mond weer dicht doe om mijn gecontroleerde ademhaling terug te krijgen.

Ik begin er plezier in te krijgen, wordt steeds beter in het inschatten van de bochten. En heb ook geen bijna-botsingen meer tijdens mijn inhaal manoeuvres. Eén groot voordeel van klein zijn.

Bij kilometer acht begin ik het zwaarder te krijgen. Ik zweet enorm. Zie de druppels op mijn armen staan, wat ik helemaal niet gewend ben. Even schiet de angst erin.  Straks ben ik door mijn energie heen, ik had tenslotte net nog honger. Maar die gedachte verdwijnt weer wanneer ik merk dat ik mijn ademhaling nog steeds helemaal onder controle heb en bijna geen verval in mijn tempo.

We komen dichterbij de kerk, wetende dat daar ergens ook de finish is, slurp ik energie uit de omgeving. Overal staan bandjes en is er live muziek. De mensen langs de kant joelen en schreeuwen. Wanneer ik een man in een bocht inhaal, word ik hard toegejuicht door een groep heren. Ik lach vanbinnen en voel mijn benen weer iets versnellen door de kick. Inmiddels hoef ik veel minder te zigzaggen, het aantal lopers is al flink uitgedund. Met nog een kilometer te gaan versnel ik mijn pas iets.

De klinkers onder mijn voeten lijken extra energie te geven. Alle mensen langs de lijn juichen toe. Alkmaar straalt in al haar glorie en ik geniet intens van het evenement. Ik geniet dat ik geen muziek in heb en van het tempo dat ik onverwachts zo goed kan volhouden.

Avond vol PR’s
In de verte zie  ik de finish op duiken, nog maar enkele meters te gaan. Ik versnel mijn pas en weet er met enig gemak een eindsprint van te maken. Het bord boven mijn hoofd geeft een bruto tijd rond de 55 minuten aan, een blik op mijn horloge en ik zie 44 verschijnen. Met mijn armen omhoog spring ik in de lucht en kom met een big smile over de finish. Want dit is wel het laatste wat ik had verwacht, een PR!!

Helemaal happy wacht ik op Lotte bij de finish. Die drie minuten later al verschijnt. ‘Ik was je kwijt geraakt op gegeven moment! Het lukte mij niet om tussen de mensen door te komen!’ Verwart sjort ze aan haar horloge die ze niet op pauze krijgt. Snel druk ik op de knopjes als het tot mij doordringt. ‘Lott, je hebt een PR!!’ Waarnaar ze me schaapachtig aankijkt, heftig knopjes indrukt en zelf het resultaat onder ogen komt. We kijken elkaar aan, glimlachen breed en beginnen te springen. Allebei een PR, zonder dat dat het doel was. Onze avond kan niet meer stuk. We begeven ons iets naar achteren om wat te rekken en strekken, terwijl we ondertussen Lotte haar moeder opwachten.

Het is woensdag!
Allebei hyper van onze prestatie rek ik lekker al mijn spieren. Iets wat ik eigenlijk normaal nooit direct doe, maar ach we hebben even de tijd. Ik hang voorover met mijn hoofd ondersteboven en rek mijn hamstrings en kuiten. Tevreden kom ik omhoog, maar voel mij ineens wat dizzy. Lachend zeg ik tegen Lotte ‘Oeh, je moet niet op je kop gaan hangen, daar wordt je duizelig van’ en Lotte moet ook lachen. Hoopvol kijken we in de menigte lopers, opzoek naar Lotte haar moeder.

Maar ineens wordt het wat wazig in mijn hoofd. Alsof de zwaartekracht verdwijnt begin ik wat te wankelen. Het trekt weer weg. En opgelucht wil ik naar Lotte lopen. Maar mijn lichaam protesteert en mijn zicht wordt nog minder. ‘Help Lot, ik val flauw. Ik val flauw.’ Hoor ik uit mijn eigen mond komen. Angstig zak ik door mijn benen opzoek naar iets om mij aan vast te houden. Lotte komt aangesneld, ‘ga daar zitten’ en ze begint om hulp te roepen. Terwijl alles wazig wordt, komt er iemand aanlopen. Ik kijk omhoog en zie een witte waas van wat eerst allemaal scherp was. Ik krijg geen woord uit mijn mond en kan mij amper bewegen. Ze zetten mij neer met mijn hoofd tussen mijn knieën. ‘Rustig in en uitademen.’ Ik volg uiterst geconcentreerd op wat er gezegd wordt. Allang blij dat ik er nog ben.

Na luttele minuten kom ik wat terug op aarde. ‘Hoe heet je?’ Braaf vertel ik mijn naam. Nog steeds dizzy en amper in staat normaal uit mijn ogen te kijken. Lotte zit rechts van mij, de helpende man links. ‘Kijk me aan’. ‘Kijk mij eens aan’ herhaalt hij. Verward  kijk ik omhoog op. ‘Hoi’ hoor ik mijzelf met een grijns zeggen. ‘Welke dag is het vandaag?’ in mijn hoofd begint het te ratelen, tja welke dag is het eigenlijk? Waarop Lotte, die ook even moest nadenken, trots antwoord: ‘woensdag!’ De man moet hard lachen en Lotte begrijpt ineens dat de vraag niet serieus was. Ik moet ook grijnzen, ik had waarschijnlijk precies hetzelfde gedaan als ik haar was. ‘Het is woensdag,’ antwoord ik. De man houdt me aan de praat en ik vecht in alle kracht tegen het duizelige gevoel wat steeds weer terug keert.  Het is tijd om op te staan. Hoewel mijn benen als spaghetti voelen, wordt ik aan mijn armen meegetild richting het Rode Kruis. Zelf staan lukt niet. En zodra ik iets teveel praat lijkt het alsof ik elk moment weer weg kan vallen.

Even schiet de paniek toe; Shit, straks val ik echt weg. Wat dan? Ik word op een bed gezet en de lieve meneer en mevrouw van het Rode Kruis slaan een warme deken om mij heen. Ik bedank de man die mij zojuist heeft geholpen. Hij blijkt een bewaker te zijn.

Op het bed gaat het beter. Ik drink wat. En langzaam begin ik mij helder te voelen. Diep beschaamd vertel ik de hulpverlener dat het mijn eigen schuld is. Ik, als redelijk ervaren hardloper, had dit moeten voorkomen. Ik had dit kunnen weten. Ik had gewoon nog even wat moeten eten. Dom. Dom. Dom. Waarop hij zegt: ‘Het kan de beste overkomen’, ik ben hem dankbaar voor zijn geruststellende woorden, maar kan mijzelf wel voor mij kop slaan. Zit ik dan bij de EHBO. Loopt na een drukke dag een vet PR en zakt vervolgens bijna in elkaar. Hoe een  slecht voorbeeld kun je zijn? Gelukkig is de oorzaak overduidelijk, wat mij alweer wat rustiger maakt. Het was pas echt eng geweest als er geen directe oorzaak aan te wijzen viel.

Volgend jaar weer
Een half uurtje later zit ik weer in de auto op weg naar huis. Ik bied nog een paar keer mijn excuses aan. Aan Wouter (de verloofde van Lotte) die door de stinkende lopers mijn tas is komen brengen naar de tent, om vervolgens zelfs te helpen met mijn schoenen aantrekken (schaam schaam). En aan Lotte dat ik mij zo onverantwoord heb gedragen. Ook bedank ik haar nog een laatste keer dat ze bij me is gebleven en zo lief voor mij was.

Al met al: Een te gekke run, met een iets minder te gek einde. Een leerzame les van hoe belangrijk voeding wel niet is in combinatie met hardlopen. Gelukkig weet ik waar het aan ligt. Zaterdag sta ik weer aan de start van een 10 km evenement die ook om 21:30 begint en deze keer zal ik niet dezelfde stomme fout maken!

Volgend jaar hoop ik weer aan de start te staan, want hoewel de ontelbare bochten in het parcours even wennen waren, heb ik enorm genoten! Wat een sfeer! Ennuh… dan hoop ik ook nog wat van de feestsfeer/kroegjes mee te krijgen, in plaats van het interieur van een Rode Kruis tent ;).

 

Liep jij ook mee? Hoe ging het? :)

Volg Girlontherun ook op Instagram, Facebook & Bloglovin!:)