Vandaag exact één week terug. Een zonnige dag die al vroeg begon. In de Kangoo van mijn werkgever om precies te zijn. Na twee keer fout te zijn gereden (ligt aan de TomTom!) en met een rit van 2 uur achter de rug en een krentenbol in de maag, parkeer ik hem achteruit in op één van de laatste plekjes van de volle parkeerplaats. Handrem erop en de motor af. 8:10 We zijn in Rotterdam!! En hoe dat ging lees je in de race verslag :)
De compressiekousen worden door Lotte uit de sporttas gevist en nog geen tien seconden later verschijnen er twee blote voeten op het dashboard. Mijn Nikes airmax worden ingeruild voor de Adidas energy boost. De lange vesten worden uitgetrokken en ingewisseld voor twee iets te ruime crew-shirts (die we later in de prullenbak zullen gooien). De pasjes die mee moeten worden afgewogen met de pasjes die niet nodig zijn, in plaats van briefgeld gaan we voor kleingeld (stel je voor dat het wegwaait) en met een flesje sportdrank stappen we de bus uit. In korte broek en korte mouwen. Het is inmiddels bijna half negen. En nog harstikke fris. Brrrr.
De bus op slot, de sleutel bij de rammelende muntjes en pasjes in het zijzakje van mijn New Balance broekje en enthousiast beginnen we aan ons loopje richting de metro. Waar we de lieve Patricia van Justkeeprunning.nl tegen het lijf lopen, behulpzaam verteld ze ons de route naar de expo en de halte waar we eruit moeten, en verlaat ons weer twee haltes verder. De kriebels beginnen te komen.
Een tikje hyper zetten we het op een looppasje en met kippenvel begeven wij ons in de Rotterdam Expo waar onze startnummers, die we op het allerlaatste moment hebben overgenomen, op ons liggen te wachten. Terwijl ik een plekje in de rij voor de wc vrijhoudt, verdwijnt Lotte in de grote hal met de startnummerbakken. Met een grijns op haar gezicht overhandigt ze mij nog geen vijf minuten laten mijn startnummer. ‘Harry’. De tranen staan in mijn ogen van het lachen, maar ik neem mijn taak uiterst serieus. Harry zal een leuke loop beleven, ondanks dat hij er zelf niet bij kon zijn. Lotte, maar voor vandaag ‘Jorien’, is het daar roerend mee eens. We gaan ze dezelfde eindtijd bezorgen.
Na de wc spelden we onze startnummers op en begeven ons als kwispelende jonge hondjes naar de uitgang. We hebben nog een uur, maar willen al zo graag. Onrustig blijven we staan, waarop we besluiten de Hema in te duiken. Na wat gesnuffel besluiten we daar nog één laatste keer een zenuwplasje te plegen en dan vinden we het wel welletjes. Op naar de start.
Vooraan in wave 2 wordt het startschot afgevuurd. Vrolijk beginnen we te rennen. Aangezien we pas 4 uur samen zijn, staan onze monden niet stil. Waar we het allemaal over hebben? Van eerdere loopervaringen tot de lopers om ons heen. Van ons privéleven tot aan onze toekomstplannen. Wanneer het parcours, dit jaar voor het eerst?, het Kralingerbos ingaat beseffen wij voor het eerst hoe stil iedereen is tijdens een loopevenement. Een moment van kippenvel. De lange sliert lopers die zich door het bos begeeft, het horen van alle voetstappen in een ander ritme, de diepe ademhaling van iedere individu en al de verschillende gekleurde shirtjes. We zijn er stil van. Wat al uitzonderlijk is. Maar wat het moment wel nog intenser maakt. In de verte neemt bospad een slinger naar rechts, waardoor we over het water heen een bijzonder uniek uitzicht hebben op een greep uit de duizenden lopers. Ultiem.
Voor we het goed en wel doorhebben begeven we ons alweer richting het centrum van Rotterdam. Lotte doet handjeklap met kids langs de weg en samen zigzaggen we om de lopers heen. Het is bijna gênant om zo gemakkelijk mee te lopen, maar we beseffen allebei maar al te goed dat we nog nooit eerder zo hebben genoten van een loopevenement. Beide stoppen we normaal bewust oordopjes in onze horen, met een blik strak voor ons op de grond gericht. Dat we nu zo leuk kunnen lopen, maakt dat we nog meer om ons heen kijken.
En ja, zelfs beginnen te joelen en zwaaien naar de groep leuke brandweermannen op de brandweerauto langs de zijlijn. (Schaamschaam) Maar lol dat we hebben!
Met nog 600 meter te gaan spotten we fotograaf en goede vriend David langs de zijlijn. Zo hard als ik kan roep ik zijn naam en gooien Lot en ik vervolgens onze hand in de lucht. David geeft zijn bekende glimlach waardoor we weten dat hij ons op beeld heeft, met nog een flinke eindsprint komen we exact tegelijk over de finish, hand in hand en glimlachend van oor tot oor.
En toen begon het tweede gedeelte pas. Terwijl ik nog op adem moet komen (hoi astma, fijn dat je nog even komt kijken) en Lotte voorzichtig moet doen met haar enkel die een opdonder kreeg toen ze zich verstapte onderweg, komen we weer wat bij. Opgelucht met ons eigen flesje drinken, werken we wat naar binnen en zoeken de parkeerplaats op in de navigatie van Lotte haar mobiel.
De verzuring slaat al vrij snel toe, na slechts 2 km, voelen onze benen als lood. De stop na de 10,5km heeft niet zo’n gunstig effect en de regelmatige stoplichten maken dat er niet beter op. Maar stug gaan we door, op een heel rustig tempo weliswaar en met iets minder geklets dan voorheen.
Wanneer er na 6km fietsers voorbij komen kijken ze ons verbaasd aan. Een blik op ons startnummer en de medaille in onze hand doet een belletje bij ze rinkelen ‘Hé, jullie zijn verdwaald!’. Waarop wij ze al lachend uitleggen dat we onze kilometers willen maken, waarop menig fietser even op zijn voorhoofd tikt. Prachtig. Eén man dreigt zelfs op de linkerbaan te gaan fietsen, zo verbaasd kijkt ie achterom om ons te zien lopen. Het staat nog net niet op zijn voorhoofd, maar hij snapt er duidelijk niets van. Wanneer we na 8,5 km de parkeerplaats bereiken (die aan een metrostation ligt) worden we hartelijk toegelachen van de mensen die zojuist uit de metro komen.
Voldaan ploffen we neer op de stoelen van de bus. De kousen gaan uit, de shirts worden verruild voor droge hemdjes en de sokken en schoenen voor een vers paar. Deo spuit in het rond, er wordt aangevallen op suikerwafels en broodjes, de zonnebrillen gaan op en het eten blijft binnen handbereik.
Met 18,5km door het prachtige Rotterdam (en omgeving) achter de rug, zet ik mijn voet weer op het gaspedaal en rijden we voldaan terug naar huis. Wat was het ons een dagje, maar wat hebben we genoten!
Volg Girlontherun ook op Instagram, Facebook & Bloglovin!:)
Foto’s: David Stegenga Fotografie
heerlijk enthousiast verhaal Kirsten! Ik waan me als derde helemaal mee op die voor jullie zo fantastisch gezellige dag! Heerlijk als je zo kan genieten! houden zo!! dit zijn toch de meest geweldige evenementen!
Wat een leuk en enthousiast verslag! Fijn dat jullie allebei zo hebben genoten :)
Super leuk verslag! En ik ben het roerend met je eens, wat een prachtig evenement :)