Raceverslag: Zandvoort Circuit Run 5k 2015

Vanochtend stond ik aan de start van de Zandvoort Circuit Run, inmiddels de 4^de keer dat ik meeloop en ik heb nu werkelijk alle weersomstandigheden mee gemaakt. En vandaag was het geen pretje met windkracht 8, storm en regen. Maar hardlopers zijn niet van suiker en dus gingen we gewoon van start! Hoe dat verliep lees je nu in dit raceverslag. Enjoy!

Met de klok een uur vooruit schrik ik verward wakker van mijn wekker. Ik dommel weer weg en besef net op tijd dat het mijn laatste wekker is die afging. Binnen no-time zit ik rechtop in bed (de enige manier om wakker te worden) en stap in mijn sloffen. Mijn sporttas staat al klaar. Helemaal vol gestouwd met allerlei loopkleding voor verschillend weer. De wind suist om het huis, de bomen wiegen mee op het ritme van de windvlagen en het raam is bedekt met regendruppels. Fijn (voor)uitzicht. Ahum.

Om 10 uur rijden we Zandvoort binnen, samen met twee vriendinnen doe ik mee aan de 5 kilometer loop. Voor het eerst heb ik tijdens een event géén tijd in gedachten. En ik zweer je dat dit de allereerste keer is. Mijn insteek vandaag: Zo snel mogelijk. Maar dat er geen PR in zit weet ik van te voren wel, maar dat zou vandaag niet uitmaken.

Om 11:20 wordt het startschot afgevuurd terwijl ik nog druk naar voren aan het dringen ben. Te laat. De massa zit dicht en ongeduldig beweeg ik stapje voor stapje met ze mee. Altijd jammer, want hiermee kan ik al tientallen seconden bij mijn eindtijd optellen, want wanneer deze massa een beetje op gang is begint het vervelendste werk pas. Inhalen.

Toch ga ik met redelijke vaart de tarzanbocht in, via de buitenbocht, om zo zonder duwen en stoten te kunnen inhalen. Windje mee gaat prima, is best lekker zelfs. Tot we de eerste bocht omslaan. WOESH. Wind. Recht. In. Je. Gezicht. De windjacks (met veelal capuchons) draperen als ballontjes over het circuit. Ik bedenk mij dat dat vast een grappig gezicht moet zijn. De tranen druppelen in een stroomversnelling over mijn linkerwang, mijn pas is krachtig. Vol energie. Veel te veel kostbare energie.

We maken de eerste lus en komen weer in de baan terecht waar we zojuist zijn gestart, windje mee. Het is prima te vertoeven. Opgetogen zet ik mijn pas voort. Bij kilometer 1 geeft mijn horloge 4:37 aan, waar ik op zich niet ontevreden mee ben. Ik weet dat ik hem niet in 20 minuten kan lopen, dus zolang ik maar rond dit tempo blijf, kan ik mijzelf een voldaan schouderklopje geven aan het einde.

Maar dat werd nog een behoorlijke battle. Omdat ik het parcours al vier keer eerder heb gelopen weet ik welke vervelende haken en ogen aan het parcours zitten, maar dat betekend niet dat mijn hartslag niet net als bij de rest stijgt tijdens een klimmetje of dat het parcours minder zwaar wordt.

Na 3km heb ik ongeveer het grootste gedeelte wat voor mij liep ingehaald en loop ik helemaal alleen tussen enkele verspreide lopers in. Niet handig met de harde wind. Maar omdat ik nog steeds, nu dan heel langzaam, aan het inhalen ben kan ik ook nergens achter haken om uit de wind te lopen. Veel energie raak ik kwijt aan het gevecht met de tegenwind.  Maar het geeft wel een extra dimensie. Het gevecht met de wind wanneer het circuit weer een draai maakt, mond open, je niets aantrekken van je haren die alle kanten op waaien, je make-up die uitloopt en je jasje die bijna boven je buik waait. Gewoon gaan.

Bij km 4 slaat de vermoeidheid in, precies op hetzelfde punt als de afgelopen 2 jaar. (Dat moet ik toch eens uitzoeken!) En juist op dat moment komt het volgende muzieknummer op mijn telefoon met een bijna stil intro van 20 seconden. Niet heel erg welkom wanneer je juist een goede beat kunt gebruiken, het mentale spelletje dring zich aan.

Op het punt dat ik denk: Ojee, zo meteen krijg ik nog moeie benen, lijken mijn benen dat op te vatten als een commando. Help! Dus begin ik het mentale spelletje mee te spelen en vertel mijzelf dat dit onzin is en dat het allemaal – hoe toevallig- een mentaal spelletje is. Even schiet er een rilling door mij heen, zijn dit niet eerste tekenen van schizofrenie? Of is dit gewoon een hardlopers kwaaltje? Afijn, mijn mentale instelling krijgt in ieder geval weer een oppepper en ik troost mijzelf met een blik op mijn horloge: nog 600 meter.

In mijn ooghoek zie ik een roze jasje verschijnen, die gevaarlijk dichtbij komt. Heel lichtjes zet ik iets aan, maar het roze jasje komt mee. Even laat ik het zo, maar zet nog lichtjes aan. Niet te vroeg sprinten, niet te vroeg sprinten schiet het door mijn hoofd, maar het roze jasje loopt inmiddels op gelijke afstand naast mij met hetzelfde tempo.  En nu begint ze nog aan te zetten ook! Helemaal opgaande in ons spelletje laten we de overige lopers achter ons en hebben we vrijbaan tot aan de finish. Door mijn muziek heen hoor ik dat het publiek geniet van onze strijd om de eindsprint.  Ik vergeet het lachen voor de finishfoto en het kan mij geen reet schelen hoe ik erop kom te staan. Ik wil winnen.  Samen versnellen we tot in de sprint. En dan dringt het tot mij door:  te vroeg, het is te vroeg, shit!!  en zij zet door. Mijn benen raken in de verzuring en ik kan haar extra versnelling niet meer meepakken. Ze heeft gewonnen en ik steek mijn duim op terwijl ik mijn benen laat uitrollen. Over de finish heen zoeken we elkaar op en feliciteren elkaar. We blijven nog een tijdje samen kletsen, terwijl we wachten op onze vriendinnen die elk moment kunnen finishen. Een hele bijzonder afsluiting van een bijzonder zware run. Ik besef weer hoe leuk het is om evenementen te lopen en hoe gezellig volk hardlopers toch zijn. Dit soort dingen, de rivaliteit, het fanatieke, het strijden tegen elkaar, om vervolgens bij de finish elkaar op te wachten voor een felicitatie. Ja, dat maakt voor mij een loop uniek. De mensen waarmee je het deelt.

– Enkel maak ik mij ietwat zorgen over mijn finishfoto, ahum, ik schat in dat hij in het lijstje komt van ‘mijn lelijkste finish foto- ever’. Maar ach, we bekijken het maar zo: het was het moeilijk kijken waard! Met een 12^de plek uit 1.144 vrouwen kan ik tevreden naar dromenland verkassen vanavond. :)

Liep jij ook mee met de Zandvoort Circuit Run? Hoe ging het??

Volg Girlontherun ook op Instagram, Facebook & Bloglovin!:)