RUNNING | 5k Zandvoort Circuit Run 2014

Op zondag 30 maart 2014 om 11:20 was het dan eindelijk zo ver. De Zandvoort Circuit run van 2014. De dag waarop ik redelijk gestresst richting de run ga en toch nog een PR neerzet. 

7:15 – 8:30
In voorbereiding naar de run ging ik netjes op tijd naar bed (weliswaar een uurtje later dan dat ik wou, omdat ik druk op zoek was naar mijn telefoonband die niet eens bij mij thuis lag… Handig!) Met de klok een uur voorruit ben je toch altijd een beetje van de wereld als ’s ochtends om 7:00 je wekker gaat. Vooral wanneer je lichaam denkt dat het toch echt 6:00 uur is. Heerlijk die winter- zomertijd. Met mijn smaakvolle ontbijtje in mijn maag, kleedde ik mij snel om en toen stapte ik eindelijk de auto in om mijn maatje op te halen.

8: 45 
En als de stoplichten nog uit zijn en er geen hond op de weg is, dan weet je dat de meesten een uurtje extra pakken. Had ik dat ook moeten doen? Afijn, Desiree zit inmiddels naast mij in de auto en volgas rijden we door naar Zandvoort. (Ongeveer een uurtje rijden)

9:30 – 10:00
Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht wanneer we Zandvoort binnen rijden. Zonnnn! Gelukkig, want we hadden alleen onze korte broekjes mee. Aangezien wij niet de enige waren die op tijd aan de start wilden staan, stonden we maar liefst 15 minuten in de rij voor een kaartje uit het parkeerautomaat.

De Race
Vervolgens gingen we in sneltreinvaart. Ik besefte mij dat ik helemaal was vergeten om nog iets te eten in de auto of te drinken. Helaas stond ik toen al in de pitstraat om over 10 minuten te starten. Dees had nog een dextro bij haar, dan doen we het daar gewoon mee. Dus hup d’r in en nog even een poging doen om wat van de warmingup mee te pakken. (Wat overigens echt niet ging, wayyy toooo many people)

Over de luidspreker wordt afgeteld van 20 naar 0. Adrealine giert door mijn lichaam. Shit, ik zou een PR gaan lopen. Maar gaat dat wel lukken? Onzekerheid overspoelt mij. En direct wuif ik het weg; Nee Kirs je hoeft geen PR te lopen, maar als het lukt is het meegenomen. Iets rustiger nader ik de start lijn. Tijd om ervoor te gaan!

En oei, we stonden toch nog vrij achteraan. Met sprongetjes, elleboogjes (sorry!) en af en toe een afsnijer er tussen baande ik mij een weg door de menigte. In de eerste kilometer kon ik geen kostbare tijd laten liggen. Ik moest hier weg. Met een flinke buitenbocht en af en toe op de noodrem om niet tegen mensen op te botsen kwam ik steeds wat meer naar voren. Na 2 kilometer liep ik zo goed als alleen. Ergens achter mij nog een paar en een stuk voor mij nog drie. Op dat moment besefte ik ook dat ik nog helemaal niet naar mijn muziek had geluisterd. (Halloo? Waarom dan een hele playlist?) Ik begrijp het ook niet, misschien sloot ik mij er van af.

Maar toen Britney op een gegeven moment met ‘ Work it bitch’  kwam, kan ik niet anders dan toegeven dat ik er powerboost van kreeg. Op de 3 km riep mijn Nike+ App om dat ik op 13:35 zat. Wauw, ik liep dus zowaar op schema! Doorzetten die vibe.

Een kilometer verder kreeg ik het zwaar, waarom had ik elkeweer zwart aangetrokken? Goed, ik was allang blij dat ik een kort broekje en shirtje aan had, want aan de start zag ik ook mensen in lange tights en vesten. Ai!  Bij de 4 km gaf Nike+ aan dat ik op 18:22 zat. Whuaat? Als ik nu doorzet kan ik gewoon onder de 24 finishen!!

En ai, mijn gedachtes brachten mij uit mijn running vibe. (Tijds berekeningen maken tijdens het lopen is dus geen aanrader) In eens begon het zweet mij uit te breken, mijn benen begonnen te verzuren, mijn hoofd werd wat licht. Aii, ik moet ik moet ik moet. Ik voelde dat mijn tempo daalde, thank god dat ik in de verte nog drie lopers had. Met hen als haas begon ik weer te versnellen. Tot ik weer op mijn oude tempo zat. Na 500 meter gingen we een bocht om, shit. Wind weg. De warmte sloeg als een muur in mijn gezicht. Nee, niet alleen mijn gezicht, tegen mijn hele lichaam. Mijn hoofd werd wat licht, mijn pas werd zwakker. Opgeven kwam even door mijn hoofd, tot ik besefte dat ik er bijna was. De finish lag in de verte. Dit ga je toch niet opgeven? Nee, inderdaad. Lopen zal ik. Mijn mond voelde als een Sahara, droog en heet, dus dacht ik aan het flesje AA die je altijd bij de finish krijgt. Rennen! Ik kon er geen sprint uitkrijgen, enkel een lichte versnelling. Ik heb niks doorgehad van de mensen om mij heen bij de finish. Ik zag alleen de lijn en toen ik dichterbij kwam ook de fotograaf. Heee, was ik niet alleen? Ja volgens mij wel, ik zet mijn grootste glimlach op en ging express in het midden lopen. (Gewoon omdat het kan)

11:45
Ik kan je zeggen, ik heb nog nooit met zo een gelukkig gezicht over de finish gerent. Wat was ik blij. Aangezien ik op het bord iets met een 23 zag staan wist ik dat ik een PR had gelopen. Mijn nike+ heb ik niet eens gehoord tijdens de laatste meters. Ik was klaar. Ik was happy. Ik had een nieuw PR!

Na de finish crashte ik direct naar de schaduw, het enige waar aan ik kon denken was drinken. Maar dat was nog zo ver lopen. Eerst schaduw en zitten. Ah rust. Draaierig. Toen kwam meneer de Ambulance Broeder. Ik mag niet zitten. Dus ik moest toch echt aan de loop naar de kraampjes. Oke… Hij trok mij overeind en wat wankelend kwam ik omhoog. Met af en toe een lichte afwijking in mijn stappen ben ik naar de kraampjes gestrompeld. En voor het eerst in mijn leven was ik nog blijer met mijn flesje water dan mijn medaille. Toen desiree om 28:01 binnen kwam gerent kon ons geluk niet op. Allebei een dik PR gelopen!

Wat een heerlijke dag.

17:00
Om het af te sluiten lagen we heerijk in de tuin om daarna op het balkon om onze ‘guilty pleassure’  aan te vallen. Een heerlijk (on)gezond broodje, gewoon omdat we vonden dat we het wel verdient hadden.

Mijn eindtijd was uiteindelijk 23:32. Met een 21ste plek uit de 1.277 deelneemsters ben ik stiekem wel een beetje trots. Op naar onder de 23 minuten?;)

Liep jij ook mee? Hoe ging het?
Liefs, Kirsten