Vanochtend ging om half negen mijn wekker. Ik zou de dag even lekker vroeg beginnen met een run. Maar ik werd niet lekker wakker en besloot een uurtje langer te liggen. (luxe!) Om half 10 stond ik dan toch echt naast mijn bed en alhoewel ik totaal geen zin had trok ik toch mijn running outfit aan. Buiten was het grauw en grijs, bah. Ik baalde van mijn eigen chagrijnige stemming. Kom op! Gewoon even die deur uit en gááán! Gelukkig had ik dat hypere stemmetje nog in mijn hoofd, anders was ik direct rechtsomkeer gegaan om in bed te blijven liggen met de TV aan. De weg naar de voordeur duurde iets langer dan normaal, maar om 10 voor 10 stond ik dan buiten. Om mijn chagrijnige stemmetje tegemoet te komen, mocht ik een korte run doen. Gewoon stoppen als ik geen zin meer had. Zo was er een win-win situatie voor beide stemmetjes en had ik tenminste rust. (oke, nu lijk ik wel schizofreen, maar please, dit heb jij toch ook wel eens???)
Eenmaal buiten baalde ik nog steeds van het grauwe weer. Zo erg, dat ik geen eens foto’s ging maken. Ik denk dat ik dit uit protest niet deed. De wind stond best hard, maar koud was het niet. Ik besloot om niet de polder in te gaan, maar een park te pakken.
Nou ik heb daar letterlijk, maar vooral figuurlijk, rondjes gerend tot ik er duizelig van werd. Bijna dan. Ik hoopte stiekem op een mooi patroon, maar helaas… het lijkt nergens op!
Bij de 4km was ik al een stuk blijer. Het hypere stemmetje nam de overhand. Zal ik naar huis lopen? Of nóg een rondje maken? En die dan net iets langer maken door een zijstraatje te pakken? En dan op het einde nog net een stukje om te lopen richting huis? Om zo een mini duurloop te doen van 6 kilometer? Ach welja, die 10 minuten maken ook niet meer uit. En dus deed ik het.
Dit is weer een mijlpaal!! 6 km is done!! Op een fijn en rustig tempo. Gewoon lekker. En jeetje, wat ben ik dankbaar voor mijn hypere stemmetje. Want een work-out voelt toch zoveel beter dan je dag sloom en lui beginnen!
Ben jij vandaag nog wezen rennen? Hoe ging het?
Liefs, Kirsten
