Terugblik: Hoe ben ik begonnen met hardlopen?

Geïnspireerd door Erica, die mij een mailtje stuurde over het beginnen met hardlopen, de hobbels die daarbij komen kijken en de vraag hoe mij dat toen ter tijd afging, is er een nieuw soort bericht ontstaan: ‘Terugblik’. Want als ik alles in één keer  ga vertellen, dan ben je nog wel even aan het scrollen :) En om je dat te besparen deel ik het op. Benieuwd wat jullie van dit onderdeel vinden, beginnen we met een terugblik op het allereerste begin…

Ik denk dat ik van mijzelf kan zeggen dat ik het mazzeltje heb dat ik hardlopen altijd al leuk heb gevonden. Altijd? Ja, echt. Altijd. Nu verwacht je vast een steengoed voorbeeld. Nou die geef ik je! Als kleine uk van net 1 jaar, liep ik met veel te snelle stappen, armen in de lucht voor evenwicht en volle vaart op mijn doel af, met als gevolg dat ik meer dan eens vol onderuit ging, op de plavuizen grond, en daardoor weken rond liep met een mooie blauwe buil op mijn hoofd.  En dat klinkt zieliger dan het was hoor, ik heb het op beeld terug gezien. Met een beschamende glimlach keek ik naar mijzelf terug. Toen al een brokkenpiloot.

En dat tempootje zette zich door op de basisschool, waar ik de eigenschap ontwikkelde dat ik niet wou ‘onderdoen’ voor de jongens. En waarin kun je dat het beste waarmaken? Precies, in dat ene uurtje gym in de week. Mijn moment. Ik vond het heerlijk. (Nou heb ik wel tien verschillende sporten gedaan toen ik jong was en wist er vaak wel wat van te maken, maar hardlopen daar lag iets bij mij) Ik weet het dan ook nog als de dag van gisteren. Groep 8. Ons laatste jaar als klas bij elkaar. Één van de laatste gymlessen. Mijn laatste kans om dan eindelijk de langste en snelste jongen van de klas te verslaan.  De rivaliteit was groot tussen ons twee. Het was werkelijk een wedstrijdje. We gingen van start en met mijn korte pootjes rende ik hem eruit. Ik weet nog hoe trots ik toen was. En hoe boos hij was. (Wanneer we elkaar tegen komen is het een gekoesterde herinnering.)

En zo ging het verder, met sportdag werd ik de snelste en met de scholierenveldloop liep ik het hele stuk voorop. Om 100 meter voor de finish keihard ingehaald te worden door twee andere en als derde te eindigen. Ook toen lag het ‘verdelen van energie’ mij niet van nature in mijn aard. Gewoon gaan. En presteren. Kicken! Was mijn gedachtegang.

Op de middelbare begon de pubertijd en om daar niet teveel in af te dwalen, ik was een puber. Sporten beperkte zich tot school, wel nog een jaartje sportklas (!) en ik stond nog steeds vooraan met hardlopen. Maar die eerste, tweede of derde plek? Die kon ik allang al op mijn buik schrijven. Afijn, conditie maakte mij weinig uit en des te interessanter was het wekelijks uitgaan.

En toen kwam de magische leeftijd van 18 in de buurt. En dat werd voor mij het omkeerpunt. Niet dat ik dat toen besefte. Het begon met gewoon eens een stukje naast een vriend op de fiets meerennen. Als ik eraan terug denk was het misschien een paar honderd meter en ik liep op mijn normale gympen. Maar de kick die het gaf, die deed weer iets in mij opborrelen. Het was het moment dat er een zaadje werd geplant dat later behoorlijk zou gaan groeien. Maar dat zou nog wel even duren, want voorlopig zou hij nog niet zichtbaar zijn.

In een joggingbroek (ja, zo’n wijde grijze) en op mijn casual gympen ging ik weer de deur uit. Gewoon om een moment voor mijzelf te hebben. Misschien liep ik maar tien minuten. Maar het waren tien minuten. Schema’s? Deed ik niet aan. Opbouwen met wandelen en rennen? Nog nooit van gehoord. Waarschijnlijk had mijn verleden hier wel iets mee te maken, er zal vast wel iets van aanleg in zitten. Want ook ik weet nu dat dit niet standaard is om gewoon maar te rennen en ik weet ook dat je juist die interval en opbouw nodig hebt om sterker te worden. Maar het ging prima.

Langzaam kocht ik mijn eerste paar hardloopschoenen (gewoon bij de Perry, zonder enig idee wat ik überhaupt kocht en waar ik op moest letten) en ook mijn eerst tight kwam met de post van Nike binnen. Eén keer in de week lopen was mijn doel. En dat hield ik redelijk vol. Soms ook niet. De afstanden? 2-5 kilometer. Bere trots. Na een jaar schreef ik mij samen in met een vriendin voor een 10 kilometer. Ik weet dat ik die hele zomer niet had getraind en het een koude avond was. We liepen hem samen al kletsend uit, in 1 uur 1 minuut en 59 seconden. En dat is het échte begin geweest. Want ik voelde dat ik sneller kon. Ik wist nu dat ik verder kon.

En terwijl ik in alle stilte al talloze blogs bij hield, besloot ik nu een domeinnaam te kopen. Samen met een goede vriend bedacht ik een logo en nog geen maand later werd ‘girlontherun’ gelanceerd. Het moment dat mijn passie werd geboren. En vooral: zich ging ontwikkelen. Want of ik meteen elke week netjes liep? Echt niet. Of ik enig idee had wat ik deed? No way. Maar het begin was er. En regelmatig ging ik wel 1x in de week hardlopen. Vaak zonder zin, maar hoe meer weken er voorbij gingen, hoe meer zin ik erin kreeg. Het was geen kwestie meer van ‘moeten’, maar het werd een kwestie van ‘gaan’. En wat mij daar zo ontzettend bij heeft geholpen? Doelen stellen. Maar daar lees je volgende week meer over in de Terugblik.

 Weet jij nog wat jouw allereerste begin met hardlopen was?

Volg Girlontherun ook op Instagram, Facebook & Bloglovin!:)