Verslag: Halve marathon van Hoorn 2013

Inmiddels al weer een dag geleden, liep ik de halve marathon van Hoorn. Wauw! Wat een ervaring en wat een heerlijk gevoel. Een half jaar aan het trainen geweest met ups & downs. Ik had veel beter en meer kunnen trainen en dan kon ik hem waarschijnlijk nog sneller uitlopen, maar voor mijn eerste halve ben ik dik tevreden!

Degene die Girlontherun.nl op Facebook volgen hebben de foto’s al voorbij zien komen, toch heb ik de foto’s hieronder weer geplaatst en deze keer met kort verslag.

Desirée was speciaal eerder naar de start gekomen om mij aan te moedigen, net zoals mijn vader die deze dag niet alleen als supporter maar ook als persoonlijke fotograaf meeliep. Het weertje was heerlijk, zo’n 14 graden, windje en zon. Kon niet beter starten!

Om 10:30 ging de kanonschot af, waardoor iedereen zo erg schrok dat we bijna vergaten dat het een startschot is. Een laatste zwaai naar mijn pa & beste vriendinnetje alvorens ik rennend van start ging. Ik had letterlijk de kriebels in mijn buik die je normaal voelt als je in de wachtrij staat voor een enge misselijkmakende achtbaan. De gedachtes ‘Ga ik het redden?’ schoof ik gauw uit de weg en ik sprak mijzelf moedig toe. ‘Nu is het jouw dag! Jij gaat dit doen! Je kan het!’ En dat heeft geholpen.

Onderweg heb ik natuurlijk wat zware momentjes gehad, rond de 14 kilometer nam ik mijn meegebrachte energy gelletje in en die hielp mij over mijn dip heen. Ik kon lachend (met mijn tanden op elkaar) de finish over.

Zoals je hier ziet kwam ik lekker sprintent aan. Ik ging al in sprint tempo, maar toen ik de klok zag aftikken richting de halve minuut, moest ik van mijzelf voor die 30ste seconde binnen zijn. (Achteraf gaat er nog tijd vanaf, maar voor dat moment was dat een boost voor mij) Ik was binnen in precies 1 uur 56 minuten en 30 seconden. Mijn uiteindelijke netto tijd is 1 uur 56 minuten en 2 seconden. Yeay!

En dan kom je net over de finish van de halve, zie je links je papa staan om een knuffel te geven, wordt er ineens een microfoon onder je neus geduwd en een camera op je gezicht gezet. Fijn! Al hijgend en zwetend deed ik nog even live verslag van mijn zojuist gelopen run, kreeg ik nog wat complimentjes en mocht ik weer door.

En dan eindelijk mijn moment van rust en besef. Het is bijna van mijn gezicht af te lezen : ‘Yes, ik heb het gedaan!’ Een trotse moeder en broer aan de finish, wat voelt dat fijn. Voor het eerst had ik toeschouwers bij een wedstrijd en ja, ik kreeg zelfs een bloemetje. Ik voelde mij net weer een 9 jarig meisje dat de avondvierdaagse heeft afgelopen. Maar dan net wat sneller en net wat langer..