VERSLAG | Overlevingsloop Den Helder 2014

Gisteren verscheen het videoverslag van de Overlevingsloop al op de blog & youtube. Maar, zoals je van mij gewent bent, tik ik er vandaag ook nog even flink op los om je een beeld te geven hoe het er ‘achter de schermen’ aan toe ging. Op de momenten dat er niet gefilmd werd of over de stukjes die ik uit mijn film heb geknipt. Lees je mee?

Tot aan je middel
Het is kwart voor zes ’s avonds wanneer mijn trainingsmaatje Sarah mij ophaalt bij mijn huis. Nog geen kwartiertje later staan we voor het huis van trainingsmaatje twee, Ellen. Ze stapt in en de pret kan beginnen. Den Helder, of eigenlijk: Huisduinen, is ongeveer 50 minuten rijden. De TomTom staat aan en we vertrekken nu echt. Onderweg gaan de gespreksonderwerpen van hot naar her, maar er  is één heikel punt: Tot hoe diep zal het water gaan? Sarah vertelt over een collega die tot boven haar middel in het water kwam, maar dat kwam door een hevige vloed toen ter tijd.  Ik kijk haar geschrokken aan, gisteren grapte (dacht ik) mijn collega’s nog over dat het water tot je middel komt. Ik heb ze lachend aangekeken en het weggewuifd. Ze maakte zeker een grapje. Nu begin ik te twijfelen. En Ellen ook.

Na bijna een uur vol geklets en drie rondjes over de verschillende parkeerplaatsen voor een plekje, zetten we de auto ergens neer. Met onze rugzak beginnen we aan de wandel naar boven, naar het restaurant ‘Storm aan Zee’, waar zowel de start als finish zullen zijn. Sarah en ik sprinten naar de wc, terwijl Ellen onze startnummers ophaalt. Eenmaal weer bij elkaar spelden we de nummers vast. Ik pak mijn iPhone uit mijn tas en check nog even of het hoesje van de Otterbox er wel echt goed omheen zit. Ga ik nu werkelijk filmen? Zonder er verder bij na te denken richt ik de telefoon op mijzelf en begin te kletsen, de mensen om mij heen negerend. Lekker boeiend, ik ga het gewoon doen!

Klaar voor de start… AF!
De tijd vliegt en voor ik het weet hebben we al een klein rondje warm gelopen en begeven wij ons nu bijna helemaal vooraan bij de start. Wanneer het schot de lucht in knalt, beginnen we te rennen. Ik zit de meiden op de hielen, wetend dat zij veel sneller zijn dan ik, probeer ik het eerste stuk achter ze te blijven. Ik werp een blik naar rechts, f*ck, schiet door mijn hoofd. Het gaat nu al omhoog in een klim. We draaien de bocht om en beginnen aan een heftige klim. Het zand zorgt voor minder grip, de stijlheid voor zware benen en het tempo voor  flink gehijg. Ik raak achter op de meiden, maar blijf op tempo. Eenmaal boven wordt het harde werken direct beloont.

Ik kijk uit over het strand, met de zee in de verte. De zon die langzaam aan haar ondergang is begonnen. Met een glimlach begin ik aan de afdaling naar het strand. Ik ren achter de menigte, als ik voor ik het werkelijk kan beseffen zie dat iedereen rechtdoor de zee induikt. Een beetje verward ren ik erachter aan. Vanbinnen moet ik lachen, wat bezielt ons om als een bezetene te rennen en vervolgens zo ver het water in te gaan? De snelheid wordt er  flink uitgehaald, het water voelt als een zware weerstand. De stroming maakt het noodzakelijk voor mij om mij aan het touwtje vast te houden. Inhalen gaat dan ook niet. Ik durf absoluut niet los te laten. Op een een of andere manier heb ik het niet koud. Het zal de adrenaline wel zijn. Na iets van 100 meter mogen we weer richting de kant.

En dat is nog het lastigste. Met snelheid het water uit. Bijna onmogelijk, tenzij je iedereen om je heen helemaal wilt natspatten en energie wilt verspillen voor een paar luttele seconden. De fotografen langs de kant zullen wel veel binnenpretjes hebben gehad. Eenmaal uit de zee en op het strand voelen mijn benen raar. Heel raar. Ze zijn ijskoud. Ze voelen zwaar. Mijn voeten zakken weg in het mulle zand. Ik switch van links naar rechts, opzoek naar verharde stukjes zand. Maar besef ook dat het verspilde energie is. Het is een kwestie van je gedachten uitschakelen en doorgaan. Een passerende vrouw roept mij nog toe: Nu moet je rustig je benen laten herstellen! Niet te snel!. Ik bedank haar gauw voor deze tip. Doe een stapje terug, maar blijf op tempo.

Van hier tot Tokio
Dit zelfde riedeltje herhaalt zich nog twee keer. Weer de zware benen. De soppende sokken in mijn doorweekte schoenen. Het zand in de naden. Het gevoel alsof de punten van je schoenen helemaal vol zitten met modder. Nadat ik de derde keer door het water ben gegaan, loop ik weer het strand op. Voor mij zie ik de helling omhoog, weer diezelfde duin waar ik net nog van af daalde, mag ik nu beklimmen. Met natte en zware schoenen, door het zachte zand omhoog. Thank god hebben ze op een gegeven moment wat latjes in het zand liggen, wat het net iets aangenamer maakt. Met een ademhaling van hier tot Tokio kom ik boven aan. Daar mogen we slalommen om fietsenrekken, again, door het mulle zand. Met een stroming mannen achter mij aan, krijg ik het voor elkaar om ze voor te blijven.

We dalen een stukje af en raken op het asfalt. En eigenlijk loopt het niet eens zo lekker. Net had ik nog onwijs veel demping, iets te veel, en nu voelt elke stap als een harde klap. Ik blijf doorlopen en werp een blik op mijn waterdichte horloge (!), nog maar een paar honderd meter. Maar voor we bij de finish komen, mogen we (natuurlijk) eerst weer heuvel op. Met een lichte versnelling ren ik de heuvel op om er boven achter te komen dat de finish al binnen de 100 meter ligt. Ik begin aan mijn versnelling en sprint de laatste meters naar de finish. Ik stop mijn klok op 23:03. Blij. Tevreden. Mijn ademhaling is nog wat hoog  van de laatste sprint, als ik al meteen aan mijn finish filmpje begin.

Eigenwijze sport
Gehijg maakt plaats voor kippenvel en ik begeef mij gauw naar mijn tas. Dan valt mij een uitzicht op. Het uitzicht over de zee, met een ondergaande zon. Ik blijf even staan, leg vervolgens mijn rugzak op een picknicktafel en geniet even van het tafereel dat zich voor mij afspeelt. Met het geluid van het evenement vaag op de achtergrond, geniet ik van het moment in het hier en nu. Van de run die ik net heb gelopen. Dat ik net als een malle door het water ben gegaan. En ik niet alleen, maar nog zo’n 100 mensen met mij. Ik glimlach, wat is hardlopen toch een heerlijke eigenwijze sport.

Nog geen kwartier later komen mijn vriendinnen hand in hand over de finish. Vlak achter de snelste vrouw. Niet veel later worden ze dan opgeroepen, tweede & derde zijn ze geworden. Met een prachtige nieuwe badjas & een nieuw badlaken komen de meiden weer terug. Wat zijn het ook een toppers!

Na een gezellige terug rit naar huis, check ik nog even de uitslagen. Terwijl ik voor een fun run ging, waar het vooral draaide om de eerste keer filmen, ben ik blij verrast met de uitslag. Ik heb toch nog een plaatsje 6 weten te bemachtigen! :)

Met een tevreden glimlach sluit ik mijn laptop, spoel mijn schoenen met kraanwater om, stop ze vol met kranten en spring vervolgens zelf onder de  warme douche.

Wat een leuke run, volgend jaar sta ik er zeker weer! Ken jij nog meer van dit soort unieke lopen?
Liefs, Girlontherun
Kirsten

 Volg Girlontherun ook op Instagram, Facebook & Bloglovin!:)