Wedstrijdspanning en Rode Broekjes

Goed, niet teveel naar kijken. Juiste maten uitzoeken en snel naar de kassa. Hoe eerder het gekocht is, hoe sneller het voorbij is. Eenmaal over de toonbank loop ik al wat zelfvoldaner de winkel uit. Nu hij zo veilig in het tasje zit, kan ik weer glimlachen.

‘Damn this sh*t just got real’ , was wat ik dacht toen ik naar mijn spiegelbeeld in de kleedkamer keek van de sportwinkel. Daar stond ik dan in mijn nieuwe wedstrijdtenue. Een korte sporttop (zeg maar gerust sportbeha) en een rood broekje. De chips van gisterenavond leek zich onmiskenbaar extra aangezet te hebben, speciaal voor mij, om mijzelf bijna uit te lachen in de spiegel.

‘Dus dit moet ik aan bij mijn wedstrijd’  is wat ik zei toen ik het setje op de keukentafel uitspreidde voor mijn ouders. Alhoewel ik eigenlijk een korte broekje had besteld, viel hij wel heel erg lang uit toen ik hem aanhad. En nee, dat is niet zo heel flatteus kan ik je vertellen. (Of ik ben te ijdel) En echt, ik klaag niet, ik ben niet ontevreden. Maar ook ik zie van alles dat mis is als ik voor de spiegel sta in zon klein pakje. En ik wens (lees: verbeeld) mij dan ook heimelijk in hoe ik eruit zou willen zien, in dat sportpakje. Ik trek hier en daar wat aan mijn buik en benen en denk mij in dat ik moet gaan trainen om het er zo uit te laten zien.

Heel leuk en aardig allemaal, maar dat heeft weinig zin meer. Hoor ik de waarheid in mijn achterhoofd fluisteren. Oja, klein detail. De wedstrijd is al over twee dagen. Oeps…En nu?

Voor ik het weet heb ik de auto al weer bij de sportzaak geparkeerd en loop ik met hetzelfde tasje naar binnen. ‘Uhm… klopt het dat ik eigenlijk een andere, kortere, had besteld?’  Ik kijk het na met de sportwinkel en er blijkt inderdaad iets niet goed gegaan te zijn. Een miscommunicatie. Kan gebeuren. Alleen niet nu. Want ‘het is vrijdag en bijna vijf uur, dus we kunnen hem niet meer bestellen voor dit weekend, ik ben bang dat ik nu niks voor je kan doen, athans niet voor zondag,’  zijn de woorden van de verkoopster. Ojee opnieuw. En nu?

Nog geen seconde later loop ik gespannen de winkel uit. Ik zet een nood mail uit naar mijn atletiek vereneging. ‘heeft iemand alsjeblieft een sportbroekje voor mij te leen voor zondag?’  Ze zien mij aankomen. Bij mijn eerste wedstrijd heb mijn hele pakje bij elkaar geplukt uit de collecties van dezelfde atletiek maatjes, dit keer zou ik het in orde hebben. En ja, daar was ik weer, deze keer wel met een top (hoera!), maar of er toch nog iemand een sportbroekje voor mij had. Op vrijdag. Inmiddels zes uur geweest.

‘s Avonds in de sportschool ijsbeer ik maar rond. Ik kan het niet loslaten. Het langere broekje kan, heus, maar het zijn investeringen. En eigenlijk ben ik niet van plan om de rest van mijn wedstrijdtijd in dat net iets te lange, niet naar mijn smaak zittende, rode(!) broekje te lopen. Dus wil ik hem ruilen voor mijn korte broekje, die ik in eerste instantie wilde hebben.

En thank god, wat moest ik toch zonder ze, ‘s avonds om half tien verschijnt er een nieuwe e-mail. En deze keer is het niet van werk, de perry sport of het overzicht van LinkedIn, nee het is van een atletiekmaatje. Ik mag de hare lenen en ze geeft hem zondag aan iemand mee. Oh happy Friday!

Inmiddels wanneer je dit leest zit ik al in de auto naar Friesland of sta ik nu al op de baan. In een hopelijk rood broekje die ook nog een beetje matched met mijn nieuwe rode top. Met een blote buik en een zonnetje op mijn gezicht. Hopelijk zet ik dan een PR neer. Mijn doel is 10 seconden verbeteren, eindelijk die magische 12:30 min aantikken. Zal dan in ieder geval de rode sporttop mij een beetje geluk brengen?

Je leest het snel!

Liefs, Girlontherun
Kirsten